Zakład poprawczy. Trzej nastoletni bohaterowie – rozgadany, nadaktywny Cain, autorytarny Riyad i wielki, acz wycofany Jonjo odsiadują karę, uczestnicząc – jako że są lub mają wkrótce zostać ojcami – w prowadzonych przez empatyczną Grace lekcjach „obsługi” niemowląt. W świecie, w którym okazywanie uczuć jest słabością, młodzi mężczyźni ustawicznie walczą o pozycję w hierarchii, toczą ze sobą gry i podchody, atakują się nawzajem, testują, mocują na argumenty. Nie tylko słowne, choć słowo ma w ich przestrzeni dużą moc. Kto ma bardziej „gadane”, jest górą. Język w tej sztuce odgrywa rolę niebagatelną. Zręcznie oddana w przekładzie błyskotliwa mieszanka więzienno-ulicznego slangu, w której odnajdujemy echa stylistyki Marka O’Rowe’a, jest wyrazem młodej męskości i orężem w nieustannej grze (a chwilami − nośnikiem humoru). Spod pancerza ostrych, prowokacyjnych słów przeziera jednak kruchość, niepewność i wrażliwość. Każdy z bohaterów ma na sumieniu poważne przestępstwo, ale też żaden nie zaznał ciepła i troski. Przetrąceni, okaleczeni, tęsknią do uczuć, rozpaczliwie tę tęsknotę ukrywając.
Czy dla doświadczających tytułowej pourazowej „schizy” bohaterów istnieje przyszłość, nadzieja? Klucz do ich poranionych dusz zdobywa jedyna w tej przestrzeni kobieta – nauczycielka. W zderzeniu z ostentacyjnie agresywną młodą męskością wymowna jest symbolika rekwizytów – ssane w chwili słabości przydziałowe lizaki czy lalka, na której chłopcy uczą się przewijania niemowląt. Dramat o męskości, wrażliwości, tęsknocie, odpowiedzialności.
Na podstawie slangu, jakim posługuje się Riyad, można wywnioskować, że jest on czarnoskórym londyńczykiem, jednak autor nie precyzuje pochodzenia etnicznego bohaterów − każdy z nich dorastał w innym środowisku, tę inność można zaakcentować w sposób dowolny, dostosowany do kraju realizacji.