Gatunek: bajka (zalecana na scenę lalkową)
Obsada: jedna postać ludzka (Wróżka), 11 ptaków i Głos
Współczesna bajka o sile dobrego słowa, które dodaje skrzydeł i leczy z kompleksów. Pokazuje, że wiara w siebie i przyjaźń mogą zdziałać cuda.
Bocianek Olo podziwia swego Braciszka, który bez trudu wlatuje nawet na szczyt wysokiej topoli. Olo tak nie potrafi, nie stara się, nie próbuje. Poszturchiwania Ojca utwierdzają go w przekonaniu, że jest "do niczego". Dlatego zamiast ćwiczyć skrzydła, snuje się po łące. Spotyka tam Starego, który ostrzega go, że nie przeżyje zimy.
Olo jest za słaby, by polecieć wraz z rodzicami w daleką i męczącą podróż do Afryki, zostaje więc na swojej łące. Samotność, zimno i głód szybko dają o sobie znać. Olo wyrusza na poszukiwanie schronienia. Ciepła stacja benzynowa wydaje się być idealna, ale przegania go stamtąd samolubny Wojtek. Bliski śmierci, zostaje uratowany przez Wróżkę, która opiekuje się chorymi ptakami z okolicy. Dba, by odzyskały zdrowie i na wiosnę mogły wzbić się w powietrze. Dzięki jej troskliwości pod koniec zimy bocian Olo odzyskuje pełnię sił. Wróżka wspiera go i zachęca do ćwiczeń. Piękny jak nigdy dotąd, może przywitać na szczycie topoli wracającą zza mórz rodzinę.
Opowieść mówi o konieczności pomocy słabszym, uczy opieki nad dzikimi ptakami w czasie zimy.
cały tekst w ADiT i na stronie domowej autorki