Jan i Joanna są małżeństwem w średnim wieku z dwójką dorosłych już dzieci. Jan przez całe dnie haruje w biurze, a Joanna prowadzi dom. Pewnego dnia Jan przychodzi z pracy do domu i zamiast spodziewanych kapci w progu i schabowego na stole zastaje karteczkę na lodówce: „Kawa w mikrofalówce, koszule schną na wieszaku. Pojechałam do Grecji. Joanna". Opuszczony mężczyzna rozpoczyna komiczno-tragiczny monolog, analizując lata swego małżeństwa i doszukując się przyczyny ucieczki żony (która w Grecji znajduje sobie kochanka i nie ma zamiaru wracać do kraju). Jan opowiada o miłości do żony, ale i gasnącym w szarzyźnie codzienności uczuciu, o wydumanych pretensjach Joanny i jej karykaturalnej próbie samorealizacji. Zdaniem Jana, Joanna ślepo inspirując się Shirley Valentine, postanowiła „zerwać się ze smyczy", zapominając, co w życiu jest najważniejsze. Jeśli jednak odwrócimy perspektywę, okazuje się, że Jan również nie jest świętoszkiem i przez lata wykorzystywał żonę jako „kurę domową". Jan postanawia polecieć do Grecji i odzyskać żonę, ale wskutek pomyłki ląduje... w Brazylii, gdzie otrzymuje szansę na nowe życie.
To sztuka o tym, że mężczyźni i kobiety zupełnie inaczej widzą świat i mają odmienne potrzeby, a nieumiejętność rozmawiania o tym prowadzi do tragedii. Obserwujemy rozpad małżeństwa Jana, do którego dopuściły obie strony z powodu tchórzostwa i zacietrzewienia. Jednak każdy marzy o lepszym życiu, więc jak już nie ma czego ratować, może warto uciec do przodu?
Monodram Jerzego Handzlika jest sztuką „pocieszającą", bezpretensjonalną i lekką rozrywka dobrego gatunku. Miłe aktorskie zadanie dla aktora w średnim wieku.