„Aktor gra tylko jedną postać - siebie. Kryje się w tym pewna przewrotność. Aktor opowiada nam o czymś, co zaistniało poza teatrem, nie próbując odtwarzać tamtej rzeczywistości na scenie. Teatr jest po prostu miejscem naszego z nim spotkania. Zabawa polega na tym, że jesteśmy jakby w zmowie z aktorem. Zwłaszcza jeśli mamy przed sobą znanego aktora „udającego" kogoś innego w małym teatrze. Nasuwa się tu pytanie „kto kogo próbuje nabrać?" Może to być ciekawe doświadczenie, ponieważ my wszyscy bierzemy udział w tej grze. Jest to bardzo „dorosła" gra wymagająca dyscypliny. Tym bardziej, że kryje się pod nią krytyk teatralny. Nasze zabawy w teatr mają poważne intencje. Jesteśmy myślącymi stworzeniami i lubimy porządek. Chcemy wiedzieć, co rzeczy i sprawy oznaczają. „Jak mamy to rozumieć? - pytamy.”
(z wywiadu z Connorem McPhersonem)