Jacek Papis: "Idea sztuki była taka: wziąć na warsztat proste, międzyludzkie zdarzenie i obejrzeć je pod lupą, przez mikroskop, ze wszystkich stron. Powstała pod wpływem spostrzeżenia, że teatr dzieje się jednocześnie w dwóch czasach – fikcyjnym (dziania się akcji) i rzeczywistym (czas trwania spektaklu)."
"Trójka studentów – dwie dziewczyny i jeden chłopak – wynajmują wspólnie mieszkanie. Pewnego dnia pojawia się intruz – nowy partner jednej z dziewczyn. Jego obecność zakłóca dawny porządek. Atmosfera staje się duszna, między dotychczasowymi przyjaciółmi nakręca się spirala pretensji i agresji. Akcja sztuki to pełna czarnego humoru rekonstrukcja wydarzeń, które doprowadziły do rozłamu między nimi. Bohaterowie zaczynają prowadzić między sobą dwuznaczną grę i wciągają w nią widza. Jak w telewizyjnym show próbują przekonać widza do swojej wersji wydarzeń. Widzowie pełnią rolę arbitrów, muszą rozsądzić - kto kogo chce wykorzystać i dlaczego? Co się właściwie stało we współczesnym świecie, że nie potrafimy żyć ani razem, ani osobno? To sztuka o młodych ludziach, którzy próbują żyć razem, ale pod płaszczykiem uprzejmości i politycznej poprawności obrzucają się tytułowym mięsem. Czym skończy się ta konfrontacja?"
Opis pochodzi ze strony internetowej Teatru Dramatycznego, który jeszcze jako Laboratorium Dramatu wydał dramat w wersji poszerzonej (Sztuka mięsa 1 i 2). Znalazł się też w zbiorze Echa, repliki, fantazmaty. Antologia nowego dramatu polskiego (PangaPank, 2005). Ponadto ukazała się w antologiach we Włoszech, Niemczech i krajach byłej Jugosławii. Istnieje także w przekładzie na język angielski.
Prapremiera: 2004 - Teatr Powszechny w Warszawie (pokaz w ramach prezentacji grupy dramaturgicznej G8), reż. Monika Powalisz
Premiery: 2005 - Teatr Parabuch, Warszawa, reż. Ryszard Jakubisiak; 2005 - Laboratorium Dramatu, Warszawa, reż. Krzysztof Jaworski