Martha jest alkoholiczką. Opiekuje się nią jej syn, osiemnastoletni Henry. Ojciec zostawił ich dla skośnookiej kochanki i zamieszkał w Hong Kongu. Jest jeszcze Mia, 15-letnia siostra Henry'ego, przejawiająca agresywne, aspołeczne zachowania. Za brutalne znęcanie się nad młodszą koleżanką grozi jej wydalenie ze szkoły. Oboje nienawidzą ojca. Czują się przez niego zdradzeni i opuszczeni. Natomiast między Marthą i Henrym nawiązała się dwuznaczna relacja. Toksyczny związek, w którym matka całkowicie uzależniła od siebie syna. Zazdrosna o każdą dziewczynę pojawiającą się w jego życiu wolałaby, aby Henry stał się gejem. Taki związek byłby dla niej do zaakceptowania. Tymczasem on za punkt honoru postawił sobie wyciągnięcie jej z nałogu. Opiekuje się nią z oddaniem i miłością. Jednocześnie zdaje sobie sprawę z uzależnienia, w jakie popadł. Z manipulacji, jakim jest poddawany. Zawiadomiony przez szkołę Mii przyjeżdża ojciec, aby zapobiec wyrzuceniu córki ze szkoły. Kiedy się spotykają wszyscy czworo, Martha jest już pijana. W biały dzień, o dziewiątej rano. Obiecała Henry'emu, że dobrowolnie pójdzie na odwyk, ale wszelkimi sposobami stara się do tego nie dopuścić. Ojciec widzi tragiczną sytuację, w jakiej znalazła się Martha i jego zagubione, umęczone dzieci. Grozi byłej żonie, że wezwie pogotowie i siłą zawiozą ją na odwyk. Ona, chcąc zachować resztki godności, przestaje walczyć i postanawia dobrowolnie pójść do kliniki. Wychodzi - ale czy rzeczywiście do szpitala? Ojciec i dzieci nie mają takiej pewności.
Trudno uwierzyć, że tak dojrzały i głęboki dramat wyszedł spod pióra dziewiętnastolatki. Polly Stenham powołała do życia bardzo bogaty świat, w którym oprócz nieszczęścia, samotności, niespełnienia jest także miłość i nadzieja. Widać wyraźnie, że za wrogością Mii w stosunku do matki, za nienawiścią Henry'ego w stosunku do ojca kryją się normalne ludzkie uczucia. Potrzeba akceptacji i miłości. Więzi nie zostały zerwane. Być może - w tak dramatycznych okolicznościach - będą się mogły odrodzić? W finale autorka wyraźnie taką szansę sugeruje.
Sztuka ważna. Mądra. I poruszająca. A jednocześnie dająca aktorom wspaniały materiał do pracy. I słusznie podkreślają recenzenci, że starzy mistrzowie, jak Albee czy O'Neill, znaleźli w Polly Stenham swą godną następczynię.
- Autorka
Nagrodzona Evening Standard Charles Wintour Award i Critics Circle Award dla Najbardziej Obiecującego Dramatopisarza oraz Theatrical Management Association Award za Najlepszą Nową Sztukę roku 2007 (obsada została nominowana do Laurence Olivier Award).
Autorka otrzymała również grant od UK Film Council na napisanie filmowej adaptacji sztuki.
- Głosy krytyków
"Jeden z najbardziej imponujących debiutów, jakiego byłem świadkiem podczas 30 lat pracy jako krytyk teatralny. Autorka, Polly Stenham, absolwentka kursu dla młodych dramatopisarzy organizowanego przez Royal Court Theatre, ma teraz 20 lat; miała 19, gdy napisała That Face, sztukę, która poruszyła mnie do głębi… Pod każdym względem jest to niezwykły tekst, który na długo pozostanie w pamięci."
Charles Spencer, "The Telegraph"
"Nadzwyczaj odważna i żywiołowo teatralna. Pełna przejmujących obrazów, bezwzględnego okrucieństwa i czarnego humoru. That Face to sztuka butna i śmiała, dowcipna i mądra."
Sam Marlowe, "The Times"
"Niezwykle poruszający, zręcznie skonstruowany debiut. Młoda następczyni Albee'ego i Williamsa jest więcej niż 'obiecującą dramatopisarką', a That Face w pełni zasługiwałaby na entuzjastyczne przyjęcie, z którym się spotkała, nawet gdyby autorka miała 40, a nie 20 lat."
Simon Edge, "Daily Express"