Jedynka i Dwójka przestrzegają naturalnego porządku liczb. Jedynka zawsze pierwsza, Dwójka tuż za nią, zawsze druga i ostatnia. Jedynka zawsze pierwsza się wita i pierwsza siada. Oprócz tego jest najlepsza, najszybsza i najpiękniej gwiżdże. Z kolei Dwójka we wszystkim musi za nią podążać. Dla obu sytuacja bywa uciążliwa. Niestety brakuje im odwagi na zmiany. Z czasem jednak porządek liczb nazywany "naturalnym" wydaje się coraz mniej uniwersalny. Na przykład dziurki w nosie albo nogi nie mają stale przypisanej kolejności, a ptaki, gwiżdżące jeden przez drugiego, wydają się wolne od wszelkiego przymusu podporządkowania. W pewnym momencie do historii wkracza Trójka (choć nigdy by się tak nie nazwała), a jej swobodne poczynania dosłownie stawiają świat na głowie. “Błazeńska postać (...) nie tylko rozbija świat Jedynki i Dwójki, ale i przede wszystkim nasze, ufundowane na fabularnych schematach myślenie o sztuce dla (naj)młodszych widzów. Trójka to postać dziwacznie ambiwalentna, reprezentująca złośliwe dobro i dobrą złośliwość. Intencje Trójki są trudne do odgadnięcia. Chce zniszczyć świat Jedynki i Dwójki? Może, ale raczej chyba nie. Chce go zmienić?“ (Anna Jazgarska, teatralny.pl)
Abstrakcyjna, pełna humoru sztuka opowiada o lęku przed zmianą, tkwieniu w schematach, i zachęca do nieustannego poddawania w wątpliwość prawd powszechnie uważanych za oczywiste oraz do pozbycia się lęku przed zmianami. Okazuje się, że nie ma takiego układu, którego nie można by zmienić, oraz że pozornym chaosem także mogą rządzić pewne reguły. Z kolei dla zachowania balansu potrzebne są nam obydwa światy: porządku i chaosu.
„Liczby jako postaci i bohaterowie są raczej kostiumem czy też przykrywką dla całkiem poważnej powiastki filozoficznej, w której niemiecki dramaturg – znakomicie przetłumaczony przez Iwonę Nowacką – Carsten Brandau przedstawia i równocześnie stawia pod znakiem zapytania to, co wydaje się oczywistym i naturalnym porządkiem świata.“ (Joanna Ostrowska, teatralny.pl)