W centrum sztuki stoi małżeństwo upiorne w swojej przeciętności, żyjące w stanie wielomiesięcznej abstynencji seksualnej. Ona, Rebekka, całymi dniami robi na drutach ocieplacze na jajka. On, Hilbert, wiesza „różne rzeczy” na tablicy ogłoszeń. Chcieliby usiąść i podyskutować o ważkich sprawach jak normalni ludzie, ale nie mają żadnych poglądów. Pewnego dnia pada propozycja, że będą zamieniać się rolami skrajnych prawicowów i lewicowców. Bez skutku. Na zawsze pozostaną w idealnym, przeciętnym środku – czyli nigdzie.
„Hilbert: przecież Świat jest zupełnie obojętny, czy my tu, w takim czy innym pomieszczeniu, i takim czy innym grajdole siedzimy sobie i w niczym się nie zgadzamy.”
Małżeńską stagnację burzy pojawienie się gości: Johna (eksmęża Rebekki, wędkarza), Ody („dynamicznej dziewicy” zatrudnionej jako pomoc domowa) i Dziecko do Bicia (ich pociecha, która wyjechała na kolonie i wróciła do domu jako dorosły człowiek). Życie minęło bohaterom ot tak, bez sensu, treści, credo; piasek w klepsydrze nie tyle się przesypał z jednej komory do drugiej, co całkiem rozsypał.
Ale utwór Line Knutzon nie jest dramatem egzystencjalnym, lecz komedią w duchu Latającego Cyrku Monty Pythona, w której wszyscy wplątują się w dziwaczne romanse, układy, intrygi. Specyficzny humor duńskiej dramatopisarki znalazł wielu zwolenników – sztukę przetłumaczono między innymi na norweski, angielski, niemiecki i francuski.