Z prochu powstałeś

Przedostatnia sztuka autora i osobisty hołd dla ofiar Holokaustu. Utwór ma formę jednej długiej sceny, rozegranej między dwojgiem aktorów. Wojenne zbrodnie, relacjonowane przez Rebeccę, ujęte w poetykę snu, zderzone zostają z nastrojem słonecznego, angielskiego ogrodu. Kobieta jest wypytywana o swoje związki - w warunkach, jak możemy przypuszczać, przymusowych – z innym mężczyzną. Z jej wspomnień wyłania się obrazy ludzi pracujących w nieludzkich warunkach, topionych w morzu, kobiet prowadzonych do pociągów, którym żołnierze wyrywają z ramion małe dzieci. Rebecca jest jedną z nich, Devlin zapewne kochankiem i katem z przeszłości.

• „Wydaje się, że jesteśmy w angielskim hrabstwie, a zarazem w Auschwitz, Bośni, czy jednym z wielu innych miejsc, gdzie okrucieństwa popełniane przez ludzi były – lub jeszcze są – częścią krajobrazu” – napisał o sztuce biograf Pintera Michael Billington.