Gert Jonke w Zatopionej katedrze stworzył prostych bohaterów: parę nowożeńców demolującą pokój podczas kłótni, lekarza, rezydentów domu starców. Stworzył też szczególny, kunsztowny język, który jako jedyny zostanie ocalony z katastrofy, w której po kolei znikają materialne przestrzenie. Kiedy wody jeziora opadną i wynurzy się katedra - symbol piękna minionego świata, pozostaniemy z niepokojącym pytaniem o absurd świata, jego chaos, sens materii i antymaterii oraz istotę języka.
Jonke w lekki i delikatny sposób pokazuje szaleństwo świata. Jego pełen absurdu teatr, dosłownie przestawiając rzeczywistość, pokazuje wielki chaos kryjący się za pedantycznym porządkiem.
"Die Welt"
Lekki kawałek poezji, unoszący się między mądrością a dowcipem. Pogodna wycieczka w świat fantazji.
"Neue Zürcher Zeitung"
Prapremierowa inscenizacja zamówionego przez wiedeński Burgtheater tekstu zakończyła się entuzjastycznym aplauzem. W tryptyku austriackiego dramatopisarza, atrakcyjnym nie tylko ze względu na językową finezję i dowcip, sypialnie czmychają przez dziurkę od klucza, jeziora wyparowują, a niektórzy ludzie żyją trzysta lat.
Gert Jonke, który w dwa miesiące po premierze Zatopionej katedry otrzymał renomowaną nagrodę literacką im. Kleista (jej laureatami byli między innymi Bertolt Brecht, Robert Musil czy Heiner Müller), postrzegany jest przede wszystkim jako "pisarz-muzyk": nie tylko używający tak indywidualnego języka literackiego, że przypomina muzyczne kompozycje, lecz także wplatający do swojego pisarstwa muzyczne motywy. Tytułem nawiązująca do preludium Claude'a Debussy'ego Zatopiona katedra to poprzedzony monologiem-uwerturą tryptyk, który wywołuje na widowni salwy śmiechu.
Jan Niedziela, "Dialog"