W 1942 roku T.S. Eliot napisał: "Ciągle mamy przed sobą długą drogę, nim zdołamy znaleźć właściwy rodzaj wiersza scenicznego, tak aby bohaterzy mogli bez sztucznego patosu wyrażać najczystszą poezję i bez ośmieszania się – najprostsze banały". Ów postulat odnalazł swoją realizację właśnie w Zaufanym sekretarzu wydanym w 1954 roku, który sam Eliot uznał za najdoskonalszy dramat, a Bolesław Taborski w latach 60. przekonywał, że to najbardziej sceniczny utwór poety. Znakomite tłumaczenie Wiesława Juszczaka jest pierwszą próbą przełożenia tego dramatu na język polski.
Punktem wyjścia sztuki jest tragedia: Ijon Eurypidesa i motyw zapomnianego i w końcu rozpoznanego dziecka. Irena Sławińska w swoim tekście dla "Dialogu" z 1958 r. pisze: "aż dwoje dzieci (dwóch młodzieńców) odnajduje – a raczej zmienia – rodziców w finalnej scenie. (...) Jakiż użytek z tego komediowego motywu? Jak najmniej komediowy! Zamiana rodziców nie odbywa się zresztą w atmosferze radości, ale gorzkiego, powściągliwego rozczarowania".
Sir Claude, wielki finansista, porzucił młodzieńcze marzenia o ceramice na rzecz życiowej pragmatyki. Poznajemy go w momencie, kiedy zamierza zastąpić tytułowego "zaufanego sekretarza" Eggersona młodym i ambitnym Colbym, który prawdopodobnie jest synem Sir Claude'a. Sir Claude'a i Colby'ego łączą niezrealizowane marzenia – młodzian pragnie zostać organistą, ale w odróżnieniu od Sir Claude'a ma szansę na samorealizację. Rozdarty wewnętrznie widzi w swoje powołanie w muzyce, ale odczuwa brak talentu i chce ją porzucić. Wśród nietuzinkowych postaci Eliota są również barwne i niezwykłe kobiety, tkwiące w świecie pełnym złudzeń. Należy do nich żona Sir Claude'a Lady Elizabeth, która podobnie jak jej mąż szuka porzuconego w przeszłości dziecka, oraz Lucasta Angel, córka Sir Claude'a z nieprawego łoża. Lucasta próbuje uniezależnić się od Claude'a, szukając wsparcia w mężczyznach z najbliższego otoczenia. Naturalnym kandydatem do jej ręki jest Kagan, jednak pojawienie się Colby'ego czyni w jej sercu pewne zamieszanie. Świadomy możliwego pokrewieństwa z Lucastą Colby odrzuca jej względy. Tymczasem toczy się spór o to, czyim dzieckiem jest Colby – Elizabeth poznawszy przeszłość Colby'ego jest niemal pewna, że to jej syn. Do rozstrzygnięcia sporu między małżonkami zaangażowany zostają Eggerson i Pani Guzzard, kobieta pełniąca rolę opiekunki Colby'ego w dzieciństwie. W wyniku dochodzenia okazuje się, że Colby jest synem jej i jej męża, prowincjonalnego organisty... Wszyscy poznają prawdę o swoich dzieciach i rodzicach, jednak nie taką, jakiej oczekiwali...
Wielu widzi w Zaufanym sekretarzu dramat religijny, jednak jego odniesienia do metafizyki są szalenie subtelne, pozbawione bezpośrednich komentarzy, rozwijające się w przebiegu zdarzeń i dyskretnych aluzjach. Poprzez tęsknotę za muzyką Colby tęskni za zmysłową lub nieledwie zmysłową obecnością Boga. Wiesław Juszczak tak komentuje obecność czy tęsknotę za metafizyką w sztuce Eliota: "Droga wiodąca wzwyż pozwala ujrzeć to, co wyłącznie ziemskie, jako opuszczoną dolinę śmierci. I zarazem ukazuje życie w nowej postaci: czyste i nieskończone, których enklawami są w wierszu i w dramacie «ogrody». Miejsca spełniającego się powołania, które oznacza wyzwolenie się od złudnego świata ziemskich więzów i konieczności: the world of make-believe".
Tłumacz w swoim komentarzu do sztuki zwrócił także uwagę na jego muzyczne inspiracje, przede wszystkim kwartet a-moll Op. 132 Beethovena. Utwór zbudowany jest na wierszu białym, rządzonym wyłącznie przez rytm, który w założeniu ma być nieświadomie odczuwany przez słuchaczy i zbliżony do współczesnej mowy.