Arystokratyczna rodzina przyjeżdża do wiejskiej rezydencji w Wishwood w Północnej Anglii z okazji urodzin seniorki rodu, owdowiałej Amy Monchensey. Wśród gości są siostry Amy: Ivy, Violet i Agata oraz bracia jej zmarłego męża: Gerald i Charles. Zaproszeni zostali także synowie: Arthur, John oraz Harry, ale ostatecznie przyjeżdża tylko ten ostatni. Jego pojawieniu się po ośmioletniej nieobecności towarzyszy wielkie poruszenie i niepokój. Między członkami rodziny krążą pokojówki, służący, doktor Warburton, sprowadzony by czuwać nad zdrowiem fizycznym i psychicznym Harry'ego, sierżant Winchell, który informuje o wypadku Johna, oraz widoczne tylko dla Harry'ego, Agathy, Mary i Downinga (lokaja i kierowcy Harry'ego) Eumenidy – boginie zemsty i gniewu.
Każdy z gości mógłby wymienić tysiące rzeczy, które wolałby robić zamiast uczestniczyć w zjeździe rodzinnym w Wishwood. W rodzinie panuje nastrój udawanej grzeczności i arystokratycznej poprawności, tymczasem wewnątrz każdego z nich aż kipi od złych emocji i chęci czynienia uszczypliwości. Amy, która przez cały czas dbała, by w Wishwood nic się nie zmieniło, oczekuje Harry'ego w wielkim napięciu – jako „najlepszy" z synów ma być teraz dziedzicem i głową rodziny Monchensey. Matka darzy go iście zaborczą miłością, starannie zaplanowała jego przyszłość i pokłada w nim wszelkie nadzieje. Harry ma jednak swoje sekrety, o czym świadczy przybycie wraz z Harrym Eumenid. Jego tajemnica to wypchnięcie znienawidzonej żony za burtę, w wyniku czego poniosła ona śmierć – ów „grzech intencji" dziedziczy Harry po ojcu, który również pragnął zabić swoją żonę.
Jednak, jak pisze Bolesław Taborski w Nowym teatrze elżbietańskim: „Wina bohatera zostaje zdjęta przez objawienie tych przeszłych spraw, a Erynie stają się Eumenidami-przyjaciółkami, gdy Harry przyjmuje na siebie rolę sumienia swej rodziny i decyduje się ofiarować życie jako pokutę za jej grzechy [...] Patrząc na Zjazd jesteśmy świadkami procesu moralnej integracji: na scenę wkracza nękany przez Furie, słaby, rozstrojony Orestes, schodzi z niej spokojny, świadomy swego powołania potencjalny święty".
Zjazd rodzinny (1939) należy do czterech dramatów współczesnych T. S. Eliota mających swoje odpowiedniki w tragediach greckich – Zjazd nawiązuje do Eumenid, ostatniej części Oresteji Ajsycholosa. Eliotowskie Wishwood to stan umysłu – rodzaj zakleszczenia w toksycznej sytuacji, która determinuje tożsamość bohaterów.
Zjazd rodzinny musiał stanowić inspirację dla Tracy'ego Lettsa podczas pisania sztuki Sierpień – zaczerpnął z niego sytuację zjazdu rodzinnego na prowincję z okazji urodzin seniorki rodu, motyw nieobecnej męskiej „głowy rodziny", zdrady, rys charyzmatycznej i nieprzejednanej głównej bohaterki, powtarzają się także imiona postaci.