- "Lubię filmy" - "Ja też lubię filmy". Ów niewinny dialog otwiera dramat, który jest krytycznym głosem w kwestii kryzysu uchodźczego w Europie. Po krótkiej wymianie zdań trójka bezimiennych bohaterów dochodzi do wniosku, że film z precyzyjnie skonstruowanym scenariuszem potrafi w nich wzbudzić silniejsze ("długodystansowe") uczucia niż rzeczywiste wydarzenia.
Koncepcja autora zdecydowanie wykracza poza uproszczoną grę z konwencją horroru klasy B. Zombie, element kultu voodoo, został wchłonięty i przetworzony przez amerykańską popkulturę. Inwazja prących przed siebie nieumarłych zakorzeniła się w masowej wyobraźni. Lollike twórczo rekontekstualizuje ten mit. Zombie, czyli nieumarły, pół-trup, a pół-człowiek szykujący inwazję na przerażone społeczeństwo, to ironiczny obraz afrykańskich i bliskowschodnich migrantów. Zombie to również figura symbolizująca powrót tego, co wyparte, czyli materializujące się wyrzuty sumienia. Łatwo wyrugować ze świadomości obrazy kobiet i dzieci umierających na pełnym morzu lub przy samym brzegu azylu. Równie łatwo jest przekuć historie anonimowych ofiar na widowiskowy film, który odbieramy jako bardziej realny niż rzeczywistość. Świat według Lollike'a jest zatem okrutną rzeczywistością symulakrów. Empatia i identyfikacja z prawdziwymi ludźmi staje się niemożliwa. Współczesna Europa znajduje się we władzy reprodukowanych przez media obrazów...
Lollike wprowadza również inną perspektywę, w której zombie stają się wiedzeni instynktem konsumenckim Europejczycy. Na czele tej potwornej hierarchii stoi wampir-arystokrata, czyli komisarz-prezes-prezydent-Unii-Europejskiej. Jedyną postacią znaną z imienia jest Fanus, uchodźczyni z Erytrei, której tragedię próbują odegrać bohaterowie zaangażowani w produkcję filmu. Ale dotarcie do prawdy jest niemożliwe.
"Europejski konsumpcjonizm jest gotów złożyć na swym ołtarzu każdą ofiarę, by zapewnić sobie wierność i zachować sytość swych wyznawców. Los postaci takich jak Fanus, uchodźczyni z Erytrei, nie może nas poruszyć – jest zbyt prosty, bezkompromisowy w swym bólu i przez to nieatrakcyjny. Widowiskowy film o zombiakach zastępuje rzeczywistość, w której kobiety i dzieci umierają na pełnym morzu lub u samych brzegów lądu".
- Justyna Zar Schabowska, posłowie antologii Duńskie sztuki współczesne