"jak bym nie leciał, zawsze wyląduję tak, żeby bolało"
Mroczno-refleksyjna, sugestywna sztuka Falka Richtera o ludziach, którzy mieli "pomysł na życie" nieco odmienny od powszechnie uznanego za normalny, ale im nie wyszło. Utkwili w błędnym kole, w kręgu emocjonalnej zależności, z którego nie potrafią, a chyba i nie chcą się wydostać, jednocześnie jednak tęsknią do tego, co sami tak skutecznie niszczą.
Kobieta i Mężczyzna (oboje po 35 lat) odwiedzają swojego przyjaciela z dawnych lat zwanego Młodym, choć jest młodszy od nich zaledwie o rok. Młody mieszka w zapyziałym, zdemolowanym i brudnym mieszkaniu. Z jednej strony to autodestruktywny, agresywny, mobilny emocjonalnie świr zniszczony prawdopodobnie narkotykami i seksem z kim popadnie, z drugiej - nadwrażliwy, nieprzeciętnie inteligentny, nieprzystosowany do życia w społeczeństwie outsider. Jego przyjaciele tylko na pierwszy rzut oka lepiej sobie radzą. Zarówno Kobieta, jak i Mężczyzna, choć nie stoczyli się tak nisko, są wypalonymi ludźmi, którzy jeszcze łudzą się co do sensu funkcjonowania według norm. Ona wyszła za mąż, ale facet zdradza ją na prawo i lewo i reprezentuje sobą wszystko to, czym wcześniej gardziła - pęd do sukcesu i kasy; on dryfuje przez życie jako singiel-gej, pozostając wciąż niespełnionym, szukającym inspiracji pisarzem.
Z dialogów między nimi dowiadujemy się, że niegdyś byli kochankami, mieszkali razem, tworząc swoistą rodzinę. Potem dwoje z nich usiłowało (jak się okazuje bezskutecznie) wyrwać się z tego układu, zostawiając przyjaciela samemu sobie. Po latach odwiedzają go zastając w fatalnej kondycji psychofizycznej. Dlaczego wrócili? Może dlatego, że sami nie zdołali sobie znaleźć miejsca w tzw. normalnym świecie.
Sugestywnie naszkicowane postacie mogą wzbudzić odrazę, ale i empatię, ponieważ, mimo że sztuka przesycona jest wulgaryzmami, wyczuwa się w niej również dziwną, niezaspokojoną tęsknotę. Wielki smutek.
Nie brak w niej odważnych fragmentów - sceny brutalnego seksu, wymachiwania przyrodzeniem, bezpruderyjnej nagości.
Tekst jest napisany gęstym, plastycznym językiem, który świetnie oddaje przekład Karoliny Bikont.
Propozycja dla odważnych, lubiących wyzwania twórców.
Joanna Olczakówna dla ADiT
publikacja: Zbliżenia. Antologia sztuk niemieckich, ADiT 2009