Gogh, Theo van

Pom i Katja – para po traumatycznej utracie dziecka – nie potrafią już ze sobą żyć, ale nie potrafią też odejść. W desperackiej próbie odbudowania relacji umawiają się w barze na serię tzw. „randek w ciemno”, odgrywając przed sobą role obcych. Spotykają się jako nieznajomi, grają wymyślone tożsamości, zmieniają maski, przeprowadzają prowokacyjne „wywiady” z samymi sobą. A wszystko po to, by dotknąć prawdy o tym, kim są, co utracili – i czy mogą jeszcze odzyskać miłość.

To dramat o intymności i alienacji, o bólu, który nie pozwala się zagoić, i o niemożności komunikacji. Każde kolejne spotkanie staje się coraz bardziej konfrontacyjne – bolesne, niepokojące, momentami groteskowe, ale też głęboko ludzkie. Obok głównych bohaterów pojawiają się postaci kelnera i tancerza, zabarwiając opowieść dodatkowymi wymiarami – humorystycznymi, zmysłowymi, symbolicznymi.

Dialogi są gęste, nieprzewidywalne, pełne emocjonalnych zakrętów i zwrotów. Przenikają je czarny humor i zaskakujące momenty czułości. Theo van Gogh, słynny holenderski reżyser i publicysta, w tej rzadko wystawianej sztuce pokazuje mistrzowską rękę do kameralnych psychodram. To tekst odważny, bezkompromisowy, pozostawiający widza z pytaniami o granice miłości, bliskości i odpowiedzialności.

Sztuka wymaga aktorskiego kunsztu i emocjonalnej precyzji – idealna na małą scenę, w ascetycznej lub stylizowanej przestrzeni barowej. Przejmujące studium traumy, intymnej walki i ostatecznego rozdarcia między pragnieniem życia a potrzebą odejścia.

Redaktor działu politycznego Pierre Peters jest wściekły. Rząd chce podać się do dymisji, a tymczasem redaktor naczelny zleca mu przeprowadzenie wywiadu z gwiazdą srebrnego ekranu Katją Schuurman. Pierre nie przygotowuje się do wywiadu. Atrakcyjna blondynka, ulubienica brukowej prasy, czuje się zlekceważona. I tak nieudany wywiad zmienia się w psychologiczny pojedynek, w którym szala zwycięstwa przechyla się raz na jedną, raz na drugą stronę. Gra prawdy i fałszu, szczerości i pozorów, pełna pułapek, podchwytliwych pytań, prowokacji, kłamstw i współczucia.

Sztuka powstała na podstawie scenariusza filmowego kontrowersyjnego holenderskiego reżysera Theo van Gogha, który został zamordowany jesienią 2004 roku przez muzułmańskiego fundamentalistę.

treść: Pierre jest zły, że on, reporter polityczny, ma robić wywiad z gwiazdką filmową. Jest nieprzygotowany. Dochodzi do spięcia, Pierre obraża Katję, ona go wyzywa. W końcu napięcie opada i postanawiają spróbować jeszcze raz. Katja ma poczucie, że Pierre dobiera pytania tak, żeby ją pognębić i ukazać w negatywnym świetle. Znów dochodzi do kłótni. W końcu Pierre zdradza, że miał córkę, która zginęła w wieku lat 9. Był akurat w Bośni, kiedy przyszła informacja, pijana żona spowodowała wypadek samochodowy. Pierre rozkleja się, opowiada o swoim nieudacznictwie, wywleka koszmary z Bośni, Katja ostro pije, zachowuje się wyzywająco, zażywa kokę. Dostaje napadu agresji. Sprzeczają się o chłopaka Katji, ona twierdzi, że go kocha, Pierre - że nie. Przyznaje, że wyczytał to w jej dzienniku. Katja jest w szoku, Pierre obiecuje, że nie użyje w wywiadzie tego, co przeczytał. Artykuł już się dla niego nie liczy, uważa, że są "pokrewnymi duszami", chciałby poznać jej najgłębszy sekret. Katia zgadza się pod warunkiem, że i on zdradzi swój - umowa stoi. Pierwsza Katja: ma raka, straci pierś, a może i życie, jeśli okaże się, że ma przerzuty. Teraz kolej na niego. Skoro on nagrał jej wyznanie, to i ona nagra jego: po powrocie z Bośni, tuż po tym jak stracił córkę, żona od niego odeszła, a on ją zabił, pozorując wypadek. Przed sądem udało mu się wywinąć. Katja jest poruszona, mówi o swej odrazie, Pierre wyznaje jej miłość. Zanim wyjdzie, dziewczyna niepostrzeżenie podmieni kasety. Pierre żegna ją słowami: "Gdybym chciał zrujnować ci karierę, możesz mnie zniszczyć". Już z ulicy dzwoni do redakcji, żeby przekazać sensacyjny news: słynna Katja ma raka piersi. Katja woła do niego z okna: to nie był jej dziennik, lecz dziennik przyjaciółki, która ma raka. A kasetę z jego wyznaniem ona ma u siebie.

Oboje okazują się cynikami, którzy dla kariery i sensacji nie cofną się przed żadną podłością. Ale maski zrzucają dopiero w finale, kilku ostatnich zdaniach sztuki. Podczas burzliwego wywiadu sprawiają wrażenie szczerych do bólu i niezdolnych do kłamstwa, pokiereszowanych przez życie osób. Ich rozmowa obfituje w wyjątkowe bogactwo stanów emocjonalnych. Duże wyzwanie, ale i wielka frajda dla dwojga odważnych aktorów.