Graham, Bruce

Maddie, aktorka "po trzydziestce", nie ma już złudzeń, że zagra Ofelię. Skupia się więc na zdobywaniu ról w reklamach telewizyjnych i na atrakcyjnym życiu nowojorskiej singielki. W skrytości jednak marzy o znalezieniu tego jedynego mężczyzny, który by ją kochał. I staje się cud - w życiu Maddie pojawia się ideał: przystojny, troskliwy, zawsze punktualny i kochający Richard. Ideał ma tylko dwie wady: nie zostawia wiadomości na sekretarce i namiętnie sprząta. Nie bez przyczyny. Wkrótce Maddie stanie do walki między miłością a rozsądkiem, która okaże się walką o życie...

Sztuka Bruce'a Grahama jest atrakcyjną propozycją dla teatru rozrywkowego. Dwojgu aktorom daje możliwość stworzenia pełnych temperamentu postaci. Intryga do końca trzyma widza w napięciu, przypominając znakomite przedstawienia telewizyjnego cyklu Teatru Sensacji „Kobra". Sztukę tę łatwo również zaadaptować dla teatru radiowego.

"Desperate Affection jest komediowym spojrzeniem na fakt, w jak dziwnych sytuacjach człowiek może się znaleźć i jak wiele jest w stanie poświęcić dla prawdziwej miłości" – Variety

Śmiertelnie poważne uczucie miało polską prapremierę w maju 2013 w warszawskim Teatrze Capitol w reżyserii Bartłomieja Wyszomirskiego.

Akcja tego świetnie, z wnikliwą znajomością psychologii napisanego dramatu (z elementami komedii) Bruce'a Grahama rozgrywa się współcześnie w domu na przedmieściu górniczego miasteczka.

Trzynastoletnia, ponadprzeciętnie inteligentna i obdarzona bujną wyobraźnią Amanda mieszka ze swoją matką, Miriam. Miriam jest malarką, ale dorabia jako kelnerka. Amanda jest nieślubnym dzieckiem, toteż co jakiś czas Miriam spotyka się z mężczyznami, szukając dla siebie partnera na stałe oraz – być może – ojca dla córki. W dotychczasowe romanse matki ingerował jednak swoim nieznośnym zachowaniem najlepszy przyjaciel Amandy, piekielnie przystojny trzydziestolatek Randolph. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Randolph nie istnieje, jest bowiem wyimaginowanym przyjacielem dziewczynki, który towarzyszy jej w szkole i w domu od wczesnego dzieciństwa. Miriam wie o obecności Randolpha, ale nawet pomoc psychologa nie jest w stanie tego zmienić. Musi więc tolerować dziwactwo córki, ale go nie akceptuje.

Pewnego dnia Amanda znajduje w domu męski zegarek; poprzedniej nocy słyszała z sypialni matki intymne odgłosy. Jest zmartwiona i zła na matkę, że ta spotyka się z nowym mężczyzną; krytykuje jej niewybredny (zdaniem Amandy) gust. Faktycznie, jakiś czas później pod nieobecność Miriam ich dom odwiedza Warren Zimmerman, znajomy listonosz. Jest to mężczyzna prostolinijny, może niezbyt wykształcony czy atrakcyjny, ale inteligentny, kulturalny i wrażliwy. Próbuje zyskać przychylność sceptycznej Amandy, ponieważ ma wobec jej mamy poważne zamiary. Jednak zazdrosny i złośliwy Randolph nakłania Amandę, żeby jak najszybciej rozbiła ten związek. Amanda w swoim dziecięcym egoizmie nie dostrzega samotności ani potrzeb emocjonalnych matki, choćby biorąc pod uwagę swoją niedaleką przyszłość, gdy wyjedzie na studia...

Wieczorem Warren odwiedza Miriam i Amandę. Matka przygotowuje kolację i uprzedza córkę, że jeśli zauważy obecność Randolpha i jakiekolwiek złośliwe zachowania Amandy względem Warrena, Amanda gorzko tego pożałuje. Wizyta przebiega spokojnie, Warren w pewnym momencie dyskretnie oświadcza się Miriam. Miriam odmawia odpowiedzi; z jednej strony chce się zgodzić, ale z drugiej boi się reakcji córki. Okazuje się, że tego wieczoru Warren ma urodziny. Warren już wie o Randolphie i niechęci Amandy do partnerów matki, ale ponieważ jest szczerze zakochany, zgadza się zagrać z Amandą w grę "w encyklopedię", którą dotychczas dziewczynka "niszczyła" wszelkich adoratorów. Razem z Randolphem również tym razem nie oszczędzą mu złośliwości. Wściekła Miriam wychodzi z domu; rozpacza, boi się stracić Warrena przez ekscentryczne zachowanie córki. W końcu Amanda dostrzeże cierpienie matki i cnoty Warrena. Wszystko wskazuje na to, że niezłomność Warrena zostanie wynagrodzona, a Amanda "zerwie" z Randolphem i zbliży się do rzeczywistości.

dla adit - hu

Peg i Gunner to małżeństwo z ponad pięćdziesięcioletnim stażem. Gunner przez wiele lat prowadził firmę, teraz jest na emeryturze. Mieszkają w domu nad jeziorem.

Pewnego dnia rodziców odwiedza syn Jack.

W czasie wizyty okazuje się, że Gunner cierpi na coraz głębsze i częstsze zaniki pamięci. Żonie coraz trudniej przychodzi opieka nad nim. Peg chce przenieść się z mężem do specjalistycznego domu spokojnej starości. Gunner stanowczo protestuje. Nie chce spędzić ostatnich lat życia w szpitalnym otoczeniu.

Pewnego wieczoru oznajmia rodzinie, że przygotował polisę ubezpieczeniową na milion dolarów, a w razie śmierci w wypadku – na dwa miliony. Postanowił wziąć swoją łódź, dać się w niej znieść odpływowi i utonąć. W ten sposób zaoszczędziłby sobie i żonie upokorzenia stawania się „warzywem". A polisa będzie dla jego rodziny wspaniałym trofeum po jego tragicznej śmierci.

Peg i Jack uważają z początku, że Gunner ich nabiera – przez całe życie miał tendencję do robienia dowcipów, czasem bardzo bolesnych. Jednak Gunner przekonuje ich, że naprawdę zamierza „odpłynąć" swoją łodzią.

Czy chory człowiek ma prawo decydować o swoim życiu i śmierci, czy Gunner spełni swój zamiar? Czy chciwość okaże się motywem przewodnim w rodzinnych stosunkach, czy jednak więź zwycięży? Pomysł Gunnera rozpali sprzeczne namiętności między matką i synem. Doświadczenie tych emocji jest szansą, żeby poznali lepiej również samych siebie.

Bruce Graham znakomicie balansuje na granicy konwencji czarnej komedii i dramatu.

Krytyk NYT po nowojorskiej premierze porównywał tę sztukę do filmu Michaela Haeneke Miłość. Za ważną uznało ją również jury Jefferson Award przyznając jej nagrodę dla najlepszej sztuki roku.

Prapremiera The Outgoing Tide odbyła się w grudniu 2012 w nowojorskim 59E59Theaters