Teatr Niezbyt Zwyczajny, Stara Mleczarnia ul. Kopernika 30, Jeziorany
Urodziła się w 1983 roku w Tbilisi, mieszka w Hamburgu. W 1998 roku założyła w swojej szkole niemiecko-gruzińską grupę teatralną, późniejszy „Teatr bzów”, dla której napisała po niemiecku cztery sztuki teatralne. Wystawiła je, brała w nich udział, a jeden spektakl gościł w 2000 roku w Gimnazjum w Bremie. Po ukończeniu studiów na wydziale reżyserii filmowej w Tbilisi studiowała w latach 2003-2007 reżyserię teatralną w Hamburgu. Jako pracę dyplomową wystawiła własną sztukę: Mein und dein Herz. Medeia (Moje i twoje serce. Medea). W 2008 roku wygrała jedną z dwóch nagród dla autorów na festiwalu Stückemarkt w Heidelbergu za swoją sztukę Liv Stein.
Nagrody:
Laura, Lena i Agnes mieszkają razem. Laura to bogata pani domu, Agnes jest jej dorastającą, zbuntowaną córką, a Lena to tajemnicza pomoc domowa, której początkowy zakres obowiązków: sprzątanie i gotowanie, stopniowo rozrasta się o wychowywanie Agnes i sypianie z panem domu. Laura jest bowiem ciężko chora, ma nowotwór, i bardzo chce przed odejściem uporządkować wszystkie swoje sprawy. W obliczu nieuchronnej śmierci zaczyna rozumieć, że roztrwoniła życie na zajmowanie się mężem i córką, że poświęciła siebie, swoje pragnienia i oczekiwania, w imię szczęścia najbliższych. W zamian za to otrzymała niechęć i agresywny bunt córki oraz nieustanne zdrady męża i jego brak zainteresowania. To owo poświęcenie i ta właśnie gorycz są przyczyną jej choroby – jak sama uważa. Dlatego teraz nie tylko ukrywa swoje odchodzenie, ale również planuje drobiazgową zemstę na niewiernym mężu, w czym ma jej pomóc Lena.
Agnes uważa, że matka przez całe życie była skupiona wyłącznie na sobie i że okazywała jej głównie chłód i obojętność. To minięcie się w oczekiwaniach jest niezwykle typowe dla relacji matka-córka. Obie mają swoje racje, lecz nie potrafią się porozumieć. Agnes próbuje odnaleźć siebie czy może dopiero siebie stworzyć, a zaczyna od buntu wobec dorosłych, reprezentowanych przez matkę. Dokąd ją to zaprowadzi, gdy matka nagle zniknie z jej życia?
Życie Leny również jest pełne rozczarowań i zgorzknienia. Nadzieja na zmiany okazała się płonna, a recepta na szczęście – fałszywa. Dlatego teraz Lena jest gotowa zrobić wszystko, by pomóc Laurze.
Koniec końców – wydaje się mówić Haratischwili – kobiety mogą liczyć tylko na siebie nawzajem. Na podstawie losów trzech bohaterek pokazuje, jak w zdominowanym przez mężczyzn świecie kobiety muszą sprostać wymogom współczesności, w której mają obowiązek być spełnionymi i zadowolonymi z życia matkami oraz żonami. Gdy tylko się potkną na swojej drodze lub zrezygnują z dawania wszystkiego, narażają się na wykluczenie, samotność i olbrzymie wyrzuty sumienia. To przemoc, o której zwykle się milczy, traktując ją jako coś naturalnego, a która jest tak samo realna jak przemoc fizyczna. Próba odnalezienia drogi do spełnienia może być wyjątkowo długa, trudna i bolesna. Zaczyna się wraz z dojrzewaniem i buntem wobec dorosłych, a kończy na ogół zbyt wcześnie – chorobą i śmiercią.
Muzyka jest jedyną rzeczą, która liczy się w życiu sławnej pianistki Liv Stein. Gdy jej syn Henri umiera, kobieta przeżywa załamanie nerwowe i postanawia wszystko porzucić – grę na pianinie, karierę, małżeństwo. Jej były mąż, choć związał się już z dużo młodszą kobietą, nadal troszczy się o Liv, codziennie ją odwiedza i razem z jej menedżerką starają się ją przekonać do powrotu do koncertowania. Wszystko ulega zmianie wraz z pojawieniem się w domu pianistki młodej i utalentowanej Lore, która prosi o lekcje muzyki. Liv stanowczo odmawia, jednak gdy okazuje się, że tajemnicza Lore była ukochaną jej syna, kobiety zawierają pakt... Liv zgadza się dawać lekcje w zamian za opowieści o synu. Piękne wspomnienia przywracają Liv do życia i chwilowo uśmierzają ból spowodowany tęsknotą. Jednak Lore szybko zaczyna się czuć coraz pewniej w relacji z nauczycielką...
Liv Stein to opowieść o związku między sztuką a miłością, fikcją a codziennym życiem, pracą a poświęceniem. Bohaterowie uwikłani są w trudne i skomplikowane relacje z innymi, nie są szczęśliwi. Starają się na wszystkie możliwe sposoby uwolnić od duchów przeszłości, ale bezskutecznie. To dramat o toksycznej miłości – nieprzemijającej, pozbawionej sensu, bolesnej. Dynamiczny język znakomicie oddaje tę relację i odzwierciedla psychologię postaci.
