Hassler, Silke

Podczas gdy personel medyczny szpitala psychiatrycznego w napięciu obserwuje transmitowane przez telewizję zawody sportowe i niewiele uwagi poświęca pacjentom, do pokoju zajmowanego przez dwie pacjentki prześlizguje się mężczyzna, który koniecznie chciałby nawiązać znajomość z kobietą. Jego dotychczasowe związki zawsze kończyły się niepowodzeniem, ale tu, na oddziale psychiatrycznym, nie może go przecież spotkać żaden zawód. Tu wystarczy rzucić okiem na historię choroby i już wie się wszystko. Mężczyzna ten rzeczywiście poznaje trzy kobiety w różnym wieku - czy tym razem nie sprawią mu one (albo on im) kolejnego zawodu?

Adit

ONA: Dotąd mężczyźni odchodzili zawsze dlatego, że podobno nie byli ze mną szczęśliwi. A ten odszedł, bo jest szczęśliwy.

Młodą kobietę w jej małym, pustym mieszkaniu niespodziewanie nachodzi sąsiad, który na gwałt potrzebuje prezerwatywy. Choć słychać dobiegające zza ściany odgłosy seksualnej orgii, młody pisarz wyraźnie zafascynowany jest sąsiadką – nie tylko dlatego, że ta pracuje w seks telefonie, swoich klientów czyniąc „totalnie szczęśliwymi".

Andreasa szczególnie interesują kulisy jej pracy. On i Ona aranżują rozmowę telefoniczną. Perwersyjna seksualna gra powoli zamienia się w niezwykle intymne confessio. Okazuje się, że kobieta jest bardzo samotna, a jej liczne kontakty z mężczyznami były powierzchowne i krótkotrwałe. By zagłuszyć samotność włącza płytę CD, na której nagrane są dźwięki domowej krzątaniny, a jej „facet" to mężczyzna na fototapecie. Także kochanka pisarza była wyimaginowana, a jęki imitujące stosunek pochodziły z filmu porno. On uważa się za nieudacznika – wydawnictwo odmówiło mu publikacji książki, utrzymują go rodzice. Ona nie zagra Julii, jak wielu innych ról, o których marzy; kryzys życiowy zdradzają blizny na przegubach jej rąk.

Oboje cechuje rozpaczliwy lęk przed bliskością. Pragną, by ktoś zwrócił na nich uwagę, i chwytają się różnych sposobów, by tego dokonać. Niespodziewanie między sąsiadami wyzwala się ogromna energia, która pozwala wspólnymi siłami zedrzeć upiorną fototapetę z metroseksualnym modelem. Zakochują się w swoich niedoskonałościach. Kiedy już, już ma dojść do zbliżenia, on niespodziewanie wychodzi mówiąc, że jest „totalnie szczęśliwy". To byłoby gorzkie zakończenie, lecz kiedy już, już wydaje się, że zgorzknienie jest jedynym sposobem na rozczarowanie tym, co przynosi życie, on wraca z wielkim zapasem mleka UHT, którego kobieta zawsze zapomina kupić, a które cechuje wielomiesięczna trwałość.

W tej gorzkiej komedii nic nie jest jednoznaczne. Cięte riposty i dwuznaczności językowe nadają komediowy rys sztuce Silke Hassler, zdradzającej mechanizmy i haczyki gry seksualnej – i w ogóle gry męsko-damskiej. Stopniowo perwersyjna zabawa między pisarzem a aktorką staje się „ciemną grą" na serio.

Prapremiera sztuki miała miejsce jesienią 2010 w Wiedniu. W Polsce, 9 grudnia 2010, odbyło się jej współorganizowane przez ADiT czytanie w Teatrze Wytwórnia w reżyserii Aleksandra Berlina.

Osoby: 
Anna, młoda kobieta, około 25 lat
Mężczyzna, około 40 lat
Brat, pod trzydziestkę
Ksiądz, około 45 lat
Młody Mężczyzna w Wełnianym Szalu, około 25 lat
Sprzedawca róż, około 40 lat
Alpinista, około 50 lat
Kurwa, pod pięćdziesiątkę
Klient kurwy, około 40 lat
Starszy klient, około 60 lat
Torowy, około 60 lat
Kobieta w futrze, około 50 lat

Sztuka Silke Hassler ma budowę klamrową i składa się z piętnastu krótkich scen, które łączy osoba głównej bohaterki, Anny, skrzypaczki. Wszystkim scenom towarzyszy tykanie metronomu, najpierw powolne, a z każdą sceną coraz szybsze. 
W pierwszej scenie Anna, po dziwnym, pełnym milczenia rozstaniu z mężczyzną, rozbija swoje skrzypce. Tak zaczyna się, w rytm przyspieszającego metronomu, jej poszukiwanie bliskości z drugim człowiekiem (choćby wymuszone lufą pistoletu przystawioną do głowy). W każdej z krótkich scen bohaterka podejmuje na nowo próbę nawiązania kontaktu z drugim człowiekiem, czy będzie to Brat, czy Ksiądz, czy Młody Mężczyzna w Wełnianym Szalu, czy Kurwa, wszystkie kończą się fiaskiem. 

Eine Kleine Nachtmusik to bolesna sztuka o samotności, poszukiwaniu bliskości, wewnętrznej destrukcji. 

Roi się w niej od ludzi pokaleczonych przez życie, którzy uciekają przed miłością, albo nigdy jej nie zaznali, albo mylą ją z fizycznym zbliżeniem.

Sztuka łączy w sobie elementy groteski i absurdu, a jednocześnie utrzymana jest w poetyckim, lecz ostrym i czasem wręcz wulgarnym klimacie. Styl Silke Hassler wydaje się być eklektyczny i łączy w sobie różne konwencje. 
W ostatniej scenie Anna podnosi zniszczone skrzypce, doprowadza je do porządku i zaczyna grać pełną harmonii, melodyjną muzykę Mozarta, budzi się dzień. Czyżby więc wszystko było jedynie nocnym koszmarem? Metronom zatrzymał swój szaleńczy bieg, Anna jest uśmiechnięta i pogodna.

Joanna Olczak dla ADiT

Polska Prapremiera odbyła się 18 kwietnia 2009 w Teatrze im. W. Horzycy w Toruniu, reż. Paweł Szkotak