Intrator, Bożenna

Milena Klein, młoda poetka i autorka tekstów piosenek, zostaje zbudzona telefonem od przyjaciółki, która z podnieceniem opowiada, co jej się przyśniło: że Milena jest żoną Davida Mossa - znanego na świecie, nagrodzonego Oskarem, o dwadzieścia lat starszego od niej aktora. 
Dwie godziny po tym telefonie Milena spotyka się z Peterem - wokalistą, dla którego pisze teksty piosenek - w Boathouse Cafe, w Parku Centralnym.
Ku jej wielkiemu zdziwieniu, do kawiarni przychodzi David Moss i siada przy jedynym wolnym stoliku - obok niej. Moss reaguje na zdziwienie malujące się na twarzy Mileny, zaczyna rozmowę, a zanim Milena opuści kawiarnię, Moss prosi ją o numer telefonu.

Kilka miesięcy później Milena kończy pisać swoją pierwszą powieść. Ponieważ jest perfekcjonistką, daje manuskrypt do oceny różnym zaprzyjaźnionym artystom z nadzieją na konstruktywne uwagi krytyczne. W poszukiwaniu obiektywnego spojrzenia pomaga jej jej najbliższa przyjaciółka - Angelika Freeman. Angelika, która właśnie brała udział w workshopie z Davidem Mossem, sugeruje Milenie, żeby dała przeczytać swoją powieść właśnie Mossowi, który  mieszka za rogiem.
Milena nie decyduje się na zaniesienie manuskryptu, ale wysyła go pocztą wraz z listem, w którym przypomina Mossowi o ich dziwnym spotkaniu wiosną - w Boathouse Cafe. Moss się nie odzywa. 
Mija kilka miesięcy. Pewnego zimowego popołudnia, ku zaskoczeniu Mileny, dzwoni do niej Moss i proponuje spotkanie "natychmiast". Milena, umówiona z prawnikiem na podpisanie umowy wydawniczej, nie może się z nim spotkać, Moss za chwilę musi lecieć do Miami, ale wraca około północy i telefonem budzi Milenę, zaprasza ją do siebie. Milena idzie z nadzieją, że dotyczy to jej manuskryptu. Moss jednak proponuje jej rolę w filmie, w którym sam gra główną rolę. Milena odmawia. Jest pierwszą osobą w życiu Mossa, która nie tylko nie prosi go o pomoc w uzyskaniu pracy w filmie, ale odrzuca jego propozycję. Moss mile zaskoczony proponuje Milenie przyjaźń. 
Milena, bardzo spięta, pyta go o manuskrypt, Moss prosi o spotkanie następnego dnia i zastanowienie się nad jego propozycją. 
Już przy drugim spotkaniu Moss próbuje uwieść Milenę, Milena ucieka. Nie na długo. To początek dziwnego związku pomiędzy aktorem i poetką. 
Oboje zakochują się w obie nawzajem, ale...

Szereg scen, w których David Moss udziela Milenie praktycznych lekcji dramatu: sceny z - autorką scenariuszy - Victorią Norton oraz reżyserką filmową -
Stellą Morgan, które obie pragną Mossa i rywalizują z Mileną, choć udają przyjaźń. Wątek z Oliwią Ford - oficjalną partnerką Mossa. 
Wątek z mediami, które tuż przed premierą chcą rozdmuchać skandal - historię trójkąta Mossa, Mileny i Oliwii. Z tym wątkiem wiąże się jeszcze jeden - pytanie, czy przyjaźń we współczesnym świecie, i to w takim środowisku, jest możliwa?

* sztuka napisana w jęz. niemieckim i przełożona przez autorkę na jęz. polski

Postaci:

Monika Malina – kiedyś przeżyła poważny zawód miłosny, chociaż jest piękną ponętną kobietą o krągłych kształtach i pomimo młodego wieku wicedyrektorką bardzo znanej i szanowanej kliniki rehabilitacyjnej; nie może znaleźć odpowiedniego kandydata na męża, ale nie czuje się nieszczęśliwa. Za to jej matka ma z tym problem. Monika od zawsze marzyła o byciu aktorką, ale uległa rozsądnym radom rodziców i skończyła medycynę.

Michalina Krzywińska – starsza o kilka lat siostra Moni, wyjątkowo ładna, zgrabna, bardzo elegancka kobieta po czterdziestce, zawsze w markowych ciuchach, nawet w klubie fitness, za ideał piękności uważa modelki o kształtach lalki Barbie. Ma kompleksy na punkcie swojego wyglądu i korzysta nie tylko z gabinetów kosmetycznych, ale też z gabinetów chirurgii plastycznej. Nadopiekuńcza – nie tylko w stosunku do męża i dzieci, ale też do swojej siostry – doprowadzając wszystkich swoimi intrygami do szału.

Filip Krzywiński – mąż Michaliny, biznesmen, przystojny, lat 40-50, elegancki i szarmancki człowiek sukcesu, na pozór macho, flirtuje na lewo i prawo. Kocha swoją żonę, ale ma słabość do jej siostry. Jak żona jest zwolennikiem poprawiania wyglądu nawet za pomocą chirurgii plastycznej.

Czarek Baran – kandydat do roli narzeczonego Moniki podczas wizyty u matki Moniki w szpitalu, młodszy od Filipa o 10 lat, przystojny – mężczyzna typu Hugh Granta, kocha stare dobre filmy, kilka z nich zna prawie na pamięć i z nich cytuje, właściciel sieci kin, wypożyczalni dvd, a nawet teatru; od kiedy dziewczyna uciekła mu sprzed ołtarza, ma uraz do małżeństwa.

Dramat porusza tematy, które zadają sobie ludzie od dawna: czy istnieją duchy, czy są w stanie nas opanować, czy potrafią w nas wniknąć, czy my, a raczej nasze dusze potrafią podróżować w przestrzeni i w czasie? Jak to możliwe, że czas jest pojęciem względnym, że nieskończona ilość rzeczywistości funkcjonuje równolegle? 

Czy my też istniejemy równolegle, tzn. czy możemy dzisiaj być osobą X, a kiedyś, sto lat temu, byliśmy osobą Y? Albo czy jesteśmy tylko teraz, ale nasza dusza może powędrować do przeszłości, która jest światem równoległym?
Karolinie, głównej bohaterce sztuki przydarza się niesamowita przygoda: w okresie około roku odbywa kilka podróży w czasie, podczas których wciela się w inną kobietę, nie wiedząc po każdym powrocie, kim była w tej innej rzeczywistości. Wie tylko, że żyła już kiedyś, potrafi określić mniej więcej dziesięciolecie, w którym się znalazła. Jej mąż uważa, że to tylko dziwne sny - do czasu, kiedy podczas jednej z nocnych podróży Karoliny pada nazwisko jej męża z zagadkowej przeszłości - Curie. To nazwisko jest punktem zwrotnym w sztuce - Karolina i jej mąż stwierdzają krok po kroku, że podróże w czasie nie były zwykłymi snami, ponieważ miejsca i zdarzenia z tych podróży zostały opisane dużo wcześniej - Karolina podczas swoich podróży wcielała się (trochę na wzór tego, co wydarzyło się w filmie "Being John Malkovich") w Marię Skłodowską-Curie lub w Irenę Curie. Mamy więc w sztuce dwie główne płaszczyzny: tę, na której współcześnie żyjąca para doświadcza podróży w czasie, co powoduje jej zainteresowanie się relatywnością czasu oraz tajemnicą istnienia, oraz płaszczyznę, na której dowiadujemy się o życiu Marii Skłodowskiej-Curie oraz jej córki, również dwukrotnej noblistki - Ireny Curie.
Sztuka jest w pewnym stopniu kryminalną łamigłówką, w której wiele różnych pozornie niezwiązanych ze sobą detali zostaje powiązanych na końcu w jedną, logiczną całość.
Sztuka napisana została dla dwóch aktorów, ale można ją zaadaptować dla teatru telewizji lub filmu zamieniając opowiadane przez bohaterów historie z sennych retrospekcji na akcję (wprowadzając dodatkowych bohaterów: rodzinę Curie).
W związku z zainteresowaniem autorki teorią korytarzy przestrzennych Einsteina, widzimy możliwość wprowadzenia do scenariusza informacji związanych z obecnymi badaniami fizyków dotyczącymi czasu, przestrzeni oraz jej zakrzywienia jak też teorii względności.
Dramat posiada żywe dialogi, ma walory edukacyjne na temat rodziny Curie, autorka z ujmującym poczuciem humoru, bezpretensjonalnie przedstawia możliwości wynikające z istnienia równoległych czasoprzestrzeni lub może tylko niezbadanej natury snu.

ADiT

Dwie siostry żyją daleko od siebie, MICHALINA, malarka w Wiedniu, DOROTKA, menadżerka dużej firmy, w Stanach Zjednoczonych. Ich dopiero co emerytowana MAMA większość roku spędza na Florydzie, z Dorotką, a letnie miesiące w Polsce. I nagle diagnoza „Alzheimer” postawiona stosunkowo młodej matce zmusza do przeorganizowania życia całej rodziny. Po wypróbowaniu różnych opcji, Michalina, niechętnie, przeprowadza się do Polski, żeby zająć się matką, z którą od dziecka lepszy kontakt miała Dorotka.

To bardzo aktualna, piękna i zarazem trudna oraz burzliwa historia rodziny rozrzuconej po dwóch stronach Atlantyku, pokazująca relacje córek oraz ich mężów z matką, historia w której jak w tafli dzielącego bohaterów oceanu odbijają się fragmenty ich dotychczasowego życia. To opowieść o tym, co naprawdę ważne, o naszych najbliższych, o elementarnych uczuciach i więzach rodzinnych, które okazują się silniejsze od wszystkiego.   

Spektakl o miłości, szacunku. Sztuka pełna uroku i refleksji z elementami humoru. Prawdziwa do bólu.

• Sztuka otrzymała jedną z najwyższych punktacji w programie TEATR Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2021.

W 1974 roku Werner Herzog kręcił krótkometrażowy dokumentalny film o słynnym szwajcarskim skoczku Walterze Steinerze. Kinski, który znał się już wtedy z Herzogiem 20 lat, uparł się, że to on ma zagrać rolę Steinera i wykonać skok. Starał się przekonać Herzoga, mówiąc "Ja chcę tylko polecieć jak motyl".

Losy Kinskiego w sztuce Jurka i Intrator powtarza początkujący aktor Michał, grający tło w kręconym w Polsce... filmie o Klausie Kinskim. W filmową postać Kinskiego wcielić ma się wielu sławnych aktorów, ale Michał jest przekonany, że najlepiej rozumie osobowość wybitnego aktora, z którym się utożsamia. Reżyser, który w wielu sytuacjach przypomina Wernera Herzoga, stopniowo daje się przekonać. W sztuce opowiedzianych zostało wiele szczegółów dotyczących życia i kariery Kinskiego, które przecinają się z życiem Michała i reszty ekipy filmowej. Także sama determinacja i upór Michała w dążeniu do celu bliskie są rysowi psychologicznemu Kinskiego, który robił wszystko, żeby rozwijać swoje aktorskie rzemiosło i zrobić błyskotliwą karierę.

W ostatniej scenie postać Michała znika wśród chmary wlatujących do pokoju motyli. Zakończenie jest metaforą pasji, która daje pełnię życia, a jednocześnie niszczy. Sztuka napisana realistycznie, z poczuciem humoru, wiarygodnie oddaje ambicje i napięcia ludzi teatru.