Zasada Meesego to 10 napisanych z furią scen, pełnych zaskakujących asocjacji i odwołań do fenomenów popkultury. Ostra kpina z instytucji kulturalnych, środków masowego przekazu, autorytetów i obowiązujących hierarchii prowadzi czasem do nieoczekiwanych odkryć. O. Kluck igra też z oczekiwaniami publiczności. Figury są nieostre, wyłaniają się nagle z tekstu, aby za chwilę zniknąć - trudno powiedzieć, ile ich jest. Mniej ważne są tu konkretne osoby niż ogólny obraz pokolenia dzisiejszych trzydziesto(paro)latków. Ta grupa młodych ludzi wychowana na prywatnej telewizji jest dobrze wykształcona, ale spogląda w twarz bezrobociu i choć korzysta jeszcze z dóbr świata konsumpcji, utrzymuje się głównie ze źle płatnych prac dorywczych. Rozdarci między lękiem o przyszłość i ukojeniem, które znajdują w świecie seriali telewizyjnych, bohaterowie Klucka nie mają jeszcze swojego miejsca w życiu. Zmieniając wielokrotnie perspektywę widzenia, autor towarzyszy swoim rówieśnikom w poszukiwaniu odpowiedniej postawy wobec współczesnego świata.

„Nie wystarcza mi klasyczna forma dramatu. Chcę dać reżyserowi wolność, aby wyciągnął maksimum z tekstu, wypowiedzi, nastroju. Nastrój, uczucia są ważniejsze od didaskaliów."

Niezwykle ambitny, inteligentnie napisany i interesujący tekst Klucka jest zarazem na płaszczyźnie teatralnej potyczką słowną z Obrażaniem publiczności Petera Handkego oraz literackim hołdem dla Thomasa Bernharda.

Praca zabiera Danielowi prawie cały czas, czyniąc zeń bezduszny automat. Między innymi z tego powodu zostawiła go ukochana. Daniel czeka tylko na weekend, żeby móc z Doktora Jekylla przekształcić się w prawdziwego pana Hyda. Nadchodzi w końcu długo wyczekiwana rozmowa na temat "awansu". Daniel wypada w niej pozytywnie, warunkiem okazuje się jednak wyjazd do Rumunii. Daniel staje przed życiową decyzją. Idzie na zupełnie zwariowaną imprezę, która zaważy na całym jego życiu.

Wczoraj będzie lepiej - tak zatytułowała swoją recenzję z przedstawienia tłumaczka Iwona Uberman. Poczekalnia przyszłość jest obecnie jednym z najbardziej udanych przedstawień na berlińskich scenach. Bardzo ciekawa technika strumienia świadomości, niekonwencjonalne połączenie fragmentów prozy i strzępów dialogów przyniosły Kluckowi bardzo ważną dla dramatopisarzy nagrodę Kleist-Förderpreis.

"Od czterech lat jestem już w tym mieście i znam tylko dojazdowe drogi, stacje benzynowe i skrzyżowania."

"Daniel Putkammer reprezentuje pokolenie młodych ludzi czasów globalizacji i zaawansowanego gospodarczego neoliberalizmu. Młodych, dobrze wykształconych i zdolnych absolwentów, próbujących znaleźć dla siebie stosowne i jeszcze wolne miejsce w świecie pracy, który niestety w międzyczasie stał się pod wielu względami swoją własną parodią. Czekając na lepszą przyszłość i wierząc, że skoro starsi kiedyś coś osiągnęli, wystarczy cierpliwie odsiedzieć, a dobra przyszłość z czasem przyjdzie sama, młodzi zgadzają się na wyzysk i złe warunki, przeczące światu dobrobytu, w którym żyją. Kto uważnie ogląda sztukę Klucka, zobaczy, jaką utopią jest żywiona przez Daniela nadzieja, gdyż podobne do dawnych sytuacje i mechanizmy kończą się w dzisiejszych czasach zupełnie innymi rozwiązaniami. Podjęte przez szefów decyzje niestety nie prowadzą do poprawy sytuacji życiowej pracowników. Oliver Kluck napisał pełną humoru, ciekawą sztukę poddając dzisiejszy świat krytycznej obserwacji."*

W sztuce Olivera Klucka każdy walczy o swoje i na wszystkich frontach: młodzi przeciw starym, miasto przeciw prowincji, pracownicy przeciw szefom, ubezpieczeni prywatnie przeciw członkom kasy chorych, lekarze przeciw pacjentom, słowem – każdy przeciw każdemu. I każdy słania się na nogach.

Wśród postaci w tym barwnym korowodzie można spotkać: Fabrykanta, który opuszcza żonę i znika w siną dal z Panią Minister do Spraw Dywergencji; dwie Córki Fabrykanta, które odmienny styl życia zaprowadził do zupełnie innych światów; Matkę-Żonę Fabrykanta, z przyzwyczajenia nadużywającą alkoholu, oraz zdumiewająco źle zarabiającego Lekarza Szpitalnego, może przyszłego członka rodziny, gdyż przedsiębiorczość Córki Fabrykanta nie dotyczy fabryki. Malowany przez Klucka obraz rozkładu rodziny jest zarazem szeroką panoramą społeczną, pełną ksenofobii, pornografii, faszyzmu i licznych znaków zapytania odnośnie pracy i jej przyszłości w coraz mniej zrozumiałym świecie.