Kupis-Kucharska, Bożena

Krystyna – była śpiewaczka operowa pod siedemdziesiątkę – żyje wciąż swoimi dawnymi sukcesami. Salon w jej domu wypełniają nagrody, statuetki, dyplomy, a na telewizorze bezustannie odtwarzane są jej dawne występy i wywiady. Lucyna, pomoc domowa emerytowanej gwiazdy, cierpliwie znosi utyskiwania zgorzkniałej i sfrustrowanej artystki. Mimo ciągłych kłótni kobieta próbuje – bezskutecznie – zachęcać Krystynę do innych aktywności niż ciągłe rozpamiętywanie przeszłości.

Pewnego dnia do domu artystki przybywa tajemniczy mężczyzna, który uparcie domaga się prywatnej lekcji śpiewu. Krystyna oczywiście odprawia go z kwitkiem, twierdząc, że nie zajmuje się edukacją amatorów. Krzysztof jednak nie odpuszcza, a jego upór zdaje się sugerować, że chodzi o coś więcej niż tylko lekcję u gwiazdy... Kiedy mężczyzna spotyka się ponownie z Krystyną, zdradza częściowo powody, dla których domaga się spotkania – całe dzieciństwo spędził słuchając nagrań śpiewaczki. Emerytka ulega, domyślając się jednocześnie, że Krzysztof ma jakiś związek z jej burzliwą przeszłością.

Lekcja kończy się konfrontacją, w wyniku której Krystyna domyśla się, że Krzysztof jest porzuconym przez nią po urodzeniu synem. Tym samym ujawnia się ogrom poczucia winy, od którego dotychczas udawało się artystce uciekać, kryjąc się za maską pełnego ciężkiej pracy i sukcesów życia. Krystyna spotyka się ponownie z Krzysztofem, tym razem zapraszając również swoją córkę, Ewę, którą również na swój sposób porzuciła, odmawiając jej uwagi w dzieciństwie. Nastał więc czas rozliczenia, ale czy w obliczu ogromu krzywd i nawarstwiających się przez lata emocji jest jeszcze miejsce na wybaczenie?

Dramat Kupis-Kucharskiej zaczyna się jak mieszczańska komedia o zwichrowanej emerytowanej gwieździe estrady – niekończące się narzekania, kłótnie i tyrady o życiu wielkich artystów zdają się niczym więcej jak satyrą na świat sztuki i artystów. Prześmiewczy charakter pierwszego aktu Lekcji w części drugiej okazuje się jedynie tłem dla rodzinnego dramatu, przedstawiającego – jak się wydaje – nierozwiązywalny konflikt. Wysiłki Krystyny w kierunku odbudowania więzi rodzinnych nie tylko spełzają na niczym, ale zdają się pogarszać i tak napięte stosunki z córką.

Autorka stawia pytania o koszty uprawiania sztuki – zarówno te ponoszone przez samych artystów, żyjących pod ciągłą presją, jak i ich bliskich, zmagających się z poczuciem odrzucenia. Lekcja to tak samo dramat podejmujący refleksję nad środowiskiem artystycznym, co przejmująca i wzruszająca historia o spóźnionej próbie naprawienia życiowych błędów, a także o krzywdzie, która noszona w tajemnicy potrafi urosnąć do przytłaczających rozmiarów.