Aigner, Catherine

Lucyna to nieco ekscentryczna, lecz przemiła staruszka. Od wojny, na której poległ jej mąż, mieszka sama. Często odwiedza ją sąsiadka Ernestyna, również stara i samotna. Bardziej samotna niż Lucyna, która ma przecież dwójkę dzieci, które czasem do niej przychodzą. Znerwicowaną córkę Antoninę, z którą ciągle się kłóci, i ukochanego syna Filipa, życiowego nieudacznika. To on wpadnie na genialny pomysł zarobienia wielkiej kasy - posługując się kontem bankowym Lucyny "zajmuje się" finansami pewnego dzianego "biznesmena". Szybko jednak wychodzi na jaw, że konto posłużyło za pralnię pieniędzy i Filip ląduje w areszcie. Ponieważ Lucyna podpisała dokument, Antonina, ledwo radząc sobie z własną pracą, mężem i bratem, postanawia ubezwłasnowolnić matkę, której i tak grozi postępowanie karne. W noc przed "deportacją" do domu starców cierpiąca na cukrzycę Lucyna objada się ciastkami, po czym, po szczerej rozmowie ze zdjęciem zmarłego męża, pożegnawszy się czule z mieszkaniem, wyrusza na pamiętający jej czasy młodości most.
Catherine Aigner w swojej drugiej sztuce bardzo dobrze ukazała toksyczną relację matki i córki, przede wszystkim jednak zwraca uwagę temat starych ludzi, którzy tak bardzo boją się samotności, że gotowi są udawać starczą demencję tylko po to, żeby dzieci częściej przychodziły w odwiedziny.
Wyśmienicie napisana rola Lucyny daje możliwość stworzenia wzruszającej, zarazem szalonej i bardzo inteligentnej postaci starszej pani.

omówienie tłumaczki

Linus stracił żonę, dziecko i pracę. Został mu tylko pies. Choć próbował wziąć swoje życie w garść, za każdym razem zderzał się z brutalną rzeczywistością i społeczeństwem, które, jego zdaniem, uniemożliwia mu samorealizację. Sara nie miała ochoty przyjąć zaproszenia na kolację ze znajomymi, którą zorganizował jej były mąż. Kiedy wchodzi do mieszkania, jest pierwszym gościem i, jak się okaże, jedynym: Sara wpada w pułapkę. Została zwabiona do mieszkania Linusa, który za wszelką cenę chce namówić ją do wspólnego wyjazdu do Meksyku, gdzie mają zacząć nowe życie. Pełne nienawiści dialogi stopniowo odkrywają, w jakim klinczu emocjonalnym ta para żyła i nadal żyje. Linus, choć przeszedł terapię i, jak twierdzi, jest teraz "nowym człowiekiem", wykazuje cechy psychopatii graniczącej z obłędem (przecina kabel telefonu, zamyka drzwi i chowa klucz), a Sara, mimo że prowadzi samodzielne życie i utrzymuje siebie i dziecko, nie potrafi zapełnić pustki emocjonalnej inaczej niż alkoholem. W pewnej chwili za oknem zjawia się stara kobieta. Jej umysł dawno już przekroczył granicę szaleństwa, ale, jak to szaleńcy, kobieta potrafi jednym spostrzeżeniem trafić w sedno. Jej obecność doprowadza do finału: z okna, przez które weszła, wypada Linus. Wypadając, chce pociągnąć za sobą Sarę, ale nie udaje mu się. Trudno to jednak nazwać szczęśliwym zakończeniem.

Aigner ukazuje zawziętą walkę o szczęście, którego nigdy nie było. Ujmuje swoich bohaterów w lekko abstrakcyjne ramy, które okazują się więzieniem. Mimo że sytuacja jest dramatyczna, autorka pokazuje też swoisty komizm tych zakleszczonych w sobie ludzi.

Główni bohaterowie sztuki to przedstawiciele klasy średniej: młoda asystentka stomatologa i dojrzały prawnik. Pewnego ranka do ich drzwi puka Odilo, który twierdzi, że potrącili go jadąc samochodem poprzedniego wieczora. Tajemniczy gość wprasza się do domu i wymusza opiekę. To jednak dopiero początek jego manipulacji.

W czasie dwóch dni spędzonych w łóżku Jany i Svena bezczelnie komentuje ich życie oraz związek. Stawiane przez niego diagnozy okazują się wyjątkowo trafne. Zgaduje, że kobieta ma dosyć pozostawania w cieniu wyżej postawionego partnera, który wciąż się jej nie oświadczył. Słusznie sugeruje, że Jana oczekuje od Svena spektakularnych sukcesów, które potwierdziłyby jego pozycję. Zgodnie z teorią psychoanalityczną, bohaterowie początkowo wypierają to, co przed sobą ukrywali. Będą jednak musieli skonfrontować się z ujawnionymi treściami podświadomości. Nie obejdzie się bez kłótni i wzajemnych oskarżeń. Ostatecznie porady gościa przyniosą pozytywny efekt. Mimo wszystko Jana i Sven mają dość zaspokajania kaprysów Odila i chcieliby uniemożliwić mu dalsze ingerowanie w ich prywatność. Dzięki sprytnej mistyfikacji uda im się go pozbyć. Do końca pozostanie jednak niejasne, kto kogo wykiwał...