Schmalz, Ferdinand

Heinar wie, czego chce: zbudować dom. Własnymi rękami. Na wsi. Dla jego żony, Petry, to oczywiste: skoro spodziewają się dziecka, czas wyjechać z miasta. A praca fizyczna dobrze zrobi Heinarowi. Wreszcie stworzy coś sam, jak prawdziwy mężczyzna. Tylko ojciec Petry jest nieco sceptyczny, nie ceni zięcia. Postanawia jednak sfinansować ten pomysł, żeby córka wreszcie przejrzała na oczy. Bo jego zdaniem Heinar na pewno poniesie porażkę. Zgadza się z nim kolega Heinara, Markus, z zawodu architekt. Usiłuje to powiedzieć przyjacielowi, ale ten po prostu przestaje z nim rozmawiać. Za to budowa domu zatrzymuje się na etapie murów ledwo wystających z ziemi. Bo Heinar uważa, że trzeba wrócić do źródeł, do czasów, gdy budowanie miało w sobie pierwiastek boski, do greckiej świątyni:

I gdy świątynie jedna po drugiej powstają na zakupionej działce, rodzina i przyjaciele zastanawiają się, jak do tego doszło. Odwracają się od tego „wariata” Gdy po upadku z rusztowania ginie ich dziecko, również Petra porzuca męża.

Ta „sztuka o wznoszeniu” analizuje przekonanie dominujące w naszych czasach: konstruktywizm. Zakłada on, że już nic na tym świecie nie ma swojego pierwotnego znaczenia. Że sens danej rzeczy zawiera się tylko w dodatkach, glosach, seriach znaków, które tak się już spiętrzyły, że nikt tak naprawdę nie wie, co się pod tym wszystkim kryje. Dlatego Heinar wraca do źródeł i chce przygotować fundamenty pod nową epokę. To próba stworzenia „świętości, na której będziemy mogli coś dalej wznosić”. Aż w końcu w świątyni będzie można umieścić boga, który podobno umarł jakiś czas temu.

W sanatorium wybuchła wojna o przetrwanie. Zwiększa się nacisk kierownictwa na dopasowanie oferty do oczekiwań wielbicieli koktajli bezalkoholowych. Społeczne zobowiązania do zapewnienia wspólnotowego relaksu są coraz bardziej lekceważone. Nowy ratownik, Hannes, postanawia z tym walczyć. On uważa, że w zakładzie powinni zażywać kąpieli głównie ci, którym w życiu grozi utonięcie i którzy z trudem odnajdują się w nowej rzeczywistości. Z wykorzystaniem taktyk wojny partyzanckiej i obficie produkowanej w saunie pary chce on zapobiec przekształceniu publicznego zakładu kąpielowego w świątynię spa, wellnessu i masażu. Kierownictwo przerażone rozwojem sytuacji postanawia za wszelką cenę ujawnić armię buntowników i nie zwracając uwagi na dobro kuracjuszy zalewa cały basen wodą. Robi się naprawdę wilgotno, a kuracjusze organizują się w Chór Przemoczonych. Czy termalny opór spowoduje powstanie nowej świadomości społecznej? A może kierownictwu zakładu uda się na nowo wprowadzić zdrojowe porządki?

Autor pokazuje zmagania rewolucyjnej chęci zmiany, neoliberalnego dynamizmu i prób zakonserwowania istniejącej sytuacji na przykładzie miejsca, które nie kojarzy się z politycznymi sporami, a mianowicie kurortu.

Poetycka i pełna humoru opowieść o małej społeczności, w której pojawia się tajemniczy Nieznajomy.  A w jej centrum serce – widziane zarówno jako pompa w ludzkim ciele, jak i siedziba ludzkich uczuć i emocji. Opowieść nawiązuje do starej legendy i osiemnastowiecznej zbrodni – pewien wieśniak, niejaki Paul Reininger, uwierzył w dawne przesądy i  zamordował sześć młodych kobiet, by zjeść ich serca. Był przekonany, że dzięki temu stanie się niewidzialny, co zapewni mu więcej szczęścia podczas gry w karty.

Sztuka dzieje się współcześnie w sennym miasteczku otoczonym bagnami. Ambitny burmistrz postanawia je osuszyć i wybudować na ich miejscu wielkie centrum handlowe, mające przyciągnąć międzynarodowych inwestorów i licznych kupujących, co zapewni miasteczku nowe życie, a burmistrzowi sukces wyborczy. Niestety osuszanie bagien i budowa centrum przebiegają z trudnościami, a w pęknięciach nowopowstałych budynków pojawia się nie tylko bagienna woda, ale i kobiece zwłoki pozbawione serca. Odkrywa je ochroniarz Andi i na polecenie burmistrza, obawiającego się ucieczki inwestorów, pozbywa się ich na bagnach. Na nieszczęście wkrótce pojawiają się kolejne. Niepozbawiony żyłki detektywistycznej Andi postanawia zdemaskować współczesnego pożeracza serc. To jednak nie koniec sercowych problemów Andiego. Pewna pracownica centrum chętnie oddałaby mu swoje serce, a pedikiurzystka Irena, która kiedyś miała na imię Rene, chce znaleźć drogę do jego serca przez masaż stóp. Samotne serca drżą, mocno biją i rozpaczają, a wszystkim stara się pomóc Nieznajomy, wędrowny rzeźnik, który głosi zalety drogi przez żołądek do serca. Czy tak wygląda raj utracony? Odpowie na to finałowe, obficie zakrapiane otwarcie centrum, w którym do głosu dojdą nie tylko dawno skrywane uczucia, ale także piła mechaniczna, miecze laserowe i broń palna.

Autor pisze oryginalnym językiem asocjacyjnym inspirowanym mową potoczną.