Groteskowa sztuka o potrzebie miłości, która czasem przybiera groteskowo rozpaczliwe formy.
Główna bohaterka, Wiera Pawłowna, to stereotyp zamożnej bizneswoman. Starzejąca się, bez rodziny, niekochana, poświęca pracy całe swoje życie. Pewnego dnia otrzymuje w prezencie coś, co odmieni jej życie - gumowego, nadmuchiwanego mężczyznę. Głupi żart? Czy prezent od kogoś, kto zna jej niezaspokojone potrzeby? W każdym razie nadmuchany facet niespodziewanie ożywa i z miejsca zakochuje się w naszej bohaterce. Nazywa się Książę. Jest romantyczny, czuły, przemawia do niej pięknymi frazami, słowem: ideał. Początkowo kobieta myśli, że zwariowała. Wyrzuca "ukochanego". On jednak, z resztkami obierków po kartoflach na głowie, wraca, wciąż wraca gnany tęsknotą i niespełnioną miłością, wierny jak pies. Wszystko wybacza, wychodzi cało z każdej opresji, nie ma nic, czego by nie zrobił dla ukochanej kobiety. Jego miłość jest, rzec można, nieśmiertelna. W międzyczasie pojawiają się inni mężczyźni. Zabawne, na granicy groteski narysowane typki. Prawdziwy mężczyzna, który za pewną opłatą także może romantycznie kochać, a niedługo potem pojawiający się co parę lat mąż-Kapitan. Żaden z nich jednak nie jest tak idealny jak nadmuchany wielbiciel. Książę w akcie rozpaczy po powrocie męża popełnia samobójstwo. Na szczęście guma daje się łatwo połatać. Wiera pielęgnuje ukochanego, wybiera prawdziwą (?) miłość.
Książę zamieszkuje z kobietą, chłonie świat ludzi, czyta "Małego Księcia", uczy się pisać, a nawet jeść (choć tylko do towarzystwa). Między kochankami dochodzi do intymnych zwierzeń. Książę opowiada o swojej pierwszej miłości, którą przeżył jako worek treningowy u pewnego boksera, gdzie zakochał się bez pamięci w jego dziewczynie.
Każda romantyczna scena między Wierą a Księciem kończy się wkroczeniem znanego piosenkarza… a to Julio Iglesiasa, a to Franka Sinatry, a to Elvisa Presleya... Ale pewnego razu, gdy Wiera wraca z konferencji w Paryżu spóźniona o trzy dni, spotyka w swoim mieszkaniu sklepowego manekina, Martę. W odwecie na ukochanym też kupuje sobie innego - supersamca Arnolda. Między "mężczyznami" dochodzi do bójki. To jednak tylko odrobina adrenaliny w tym idealnym "związku". Arnold odchodzi z Martą. Wiera rozumie, że Książę to miłość jej życia.
Bohaterowie biorą ślub. Gośćmi weselnymi są piosenkarze występujący w poprzednich scenach oraz manekiny z witryn ekskluzywnych sklepów.
W ostatniej scenie Wierę odwiedza jej terapeuta. Mężczyzna nie może się nadziwić tak nagłej i szybkiej poprawie stanu zdrowia pacjentki. Wiera tłumaczy mu, że to wszystko zasługa świeżo poślubionego męża. Przynosi Księcia, ale ten znowu jest tylko nadmuchiwaną lalką. Psychiatra widzi, że z Wierą jednak nie jest dobrze. Kobieta wpada w histerię, chcąc pobudzić gumowy manekin do życia.
Zabawna, balansująca często na granicy groteski komedia bez happy endu o samotności i niezaspokojonej potrzebie miłości. Znakomite są pomysły Autora: ożywanie manekina, pojawianie się znanych postaci lub szaleństwa zapisane w didaskaliach typu: "Oślepiający wybuch światła. Znowu bawialnia przekształca się w rajski Ogród. Wiera i Książę krążą w tańcu, za chwilę uniosą się pod niebiosa. Nowy błysk: w Rajskim Ogrodzie pojawiają się setki kobiet, tańczą z nadmuchiwanymi mężczyznami pod ogromnym drzewem. Z liści drzewa wypełza smok w złotych okularach i z długą brodą. Patrzy." Wyobraźnia Autora jest nieokiełznana, ale też nie brak mu psychologicznej wnikliwości. Mimo komediowego sztafażu nie dajmy się nabrać, to przejmująco smutna sztuka. Na której paradoksalnie możemy się znakomicie bawić. O ile utalentowany reżyser wcieli ten znakomity projekt sceniczny w życie.
Dla ADiT Joanna Olczakówna