Samotna czterdziestoletnia kobieta postanawia iść z duchem czasów. Bierze swój los we własne ręce i wychodzi - dosłownie - na ulicę w poszukiwaniu ojca dla swojego dziecka. Ten, którego spotka, będzie chciał mieć z nią córkę, podczas gdy Ona zawsze myślała o synu. Przypadkowa znajomość ma swoją dynamikę przyciągania i odpychania. Wyzwala się miłość, do głosu dochodzą marzenia i męskie pragnienie uszczęśliwienia kobiety. Wszystko jednak kończy się rozstaniem, bo żadne z bohaterów nie jest gotowe na prawdziwe szaleństwo, lub może raczej to Marina nie chce przyjąć tego, co może jej ofiarować (zważywszy na fakt posiadania żony) Aleksiej.
Treść: Ona upokarza się i błaga, On opędza się w panice. Potem ona przeistacza się w kwitnącą kobiecość i On błaga, lecz Ona zdążyła już przerobić lekcję życia i odmawia: nie chce zachodzić w ciążę bez miłości. Gdy Marina ujawnia talenty w roli biznesowej negocjatorki, Aleksiej podpisuje dzięki niej intratne umowy z holenderskimi kontrahentami. Proponuje jej pracę w swojej firmie oraz romans. Za późno. Właściwy moment już minął, stwierdza Marina. "Jak mam cię zrozumieć, skoro nie rozumiesz samej siebie?", pyta odtrącony mężczyzna. Staje się jej terapeutą, lecząc ją z kompleksów i lęków, Ona zaś jest dla niego inspiracją. Dobrze im razem. Są sobie bardzo bliscy, w końcu wyznają sobie miłość, lecz wszystko to wzięte jest w nawias wyrwanej z "prawdziwego życia" chwili. Nie wątpimy w ich uczucia ani w szczerość intencji, nawet kiedy Aleksiej opędza się od nękającej go telefonami żony, ale jednocześnie rozumiemy, że bohaterowie nie będą mieli wspólnych dzieci i nie pojadą razem do Holandii. Nic więcej już się nie może zdarzyć. To koniec. Koniec mitu o koniecznym happy endzie prawdziwej miłości.
Julita Grodek dla ADiT