Goldflam, Arnošt

Goldflam, operując czarnym humorem, satyrycznym wyolbrzymieniem i poetyką nonsensu,  pokazuje Hitlera jako idealistę, który zmienia się w megalomana, dewianta seksualnego, domowego tyrana, histeryka. Przy tym wszystkim jednak niebezpiecznie przypomina on przeciętnego mieszczanina, gustującego w popołudniach na kanapie, przy dźwiękach muzyki skrzypcowej (Himmlera) i smacznym cieście. Kreując postać Hitlera, Goldflam inspirował się biografią Dušana Hamsika Génius průmĕrnosti („Geniusz przeciętności”), wiele jest tu także z „banalności zła”, koncepcji Hannah Arendt ze słynnej książki o Eichmannie. Obraz Hitlera-zwyczajnego-człowieka regularnie kontrapunktowany jest poprzez groteskowe przerysowanie i absurdalne obrazy w duchu montypythonowskim (np. „Wódz zapładniający krowy”). Hitlerowi towarzyszy Ewa Braun, nieco nierozgarnięta kura domowa o aktorskich ambicjach, bezkrytycznie zakochana w Wodzu i nieświadoma (może dla własnego komfortu?) tego, co się dzieje wokół (domaga się, by zabrać ją na wycieczkę do Birkenau).
Czeski dramaturg, nazywany mistrzem persyflażu, nie po raz pierwszy podejmuje temat wojenny, dotykając przy okazji losów swojej żydowskiej rodziny, której część padła ofiarą Holocaustu. W swoich sztukach konfrontuje czytelnika/widza z męczącym, nieustannym poczuciem niestosowności, nieadekwatności reakcji: śmiech miesza się z zażenowaniem, obrzydzeniem, dojmującym smutkiem.

Sztuka Doma u Hitlerů powstała w 2006 roku. Rok później miała premierę w brneńskim teatrze HaDivadlo w reżyserii Luboša Baláka i jest wystawiana do dziś pod tytułem Doma u Hitlerů aneb Historky z Hitlerovic kuchynĕ. Pisze się o niej jako o „kultowej inscenizacji HaDivadla”. W 2010 Telewizja Czeska pokazała ten spektakl w reżyserii Karla Fuksa.