Macmillan, Duncan

Przejmujący tekst o tym, jak problemy rodziców wpływają na życie dziecka i jak powielamy pewne schematy, nawet o tym nie wiedząc. Nie jest to jednak sztuka dydaktyczna, ten tekst porywa, potężnie wzrusza, a do tego wciąga i bawi niczym komedia. Ekranizacja Every Brilliant Thing dla HBO miała miejsce w 2016 roku.

Narrator zaczyna opowieść od swojego dzieciństwa, kiedy jego matka po raz pierwszy miała próbę samobójczą, a ojciec zaczął zamykać się w chwilach największego napięcia w swoim gabinecie, by słuchać muzyki, pracować lub w jakikolwiek inny sposób odciąć się od stresu. Wtedy też Narrator zaczął spisywać swoją listę najlepszych rzeczy. Problemy depresyjnej matki, która była matką przemocową poprzez milczenie, odbijają się na Narratorze coraz bardziej, choć niesłabnący optymizm, będący kontrą do pesymizmu matki i ojca, trzyma go przy życiu. Lista wydłuża się, Narrator czyta matce listę, matka popełnia kolejne próby samobójcze... Narrator poznaje dziewczynę, zakochują się, biorą ślub, tworzą listę dalej razem, dochodzą prawie do tysiąca i nagle... Narrator traci chęć do kontynuowania listy . Traci chęć do czegokolwiek. Zaczyna jak ojciec zamykać się w pokoju i słuchać muzyki. A co dalej? Czy będzie optymistyczny koniec? Proszę się przekonać samemu. 

• Ze strony Teatru Polonia:

"Czy wiecie, że tak prozaiczne rzeczy, jak śpiew ptaka, filmy kung fu, przyjazne koty, sposób, w jaki Ray Charles śpiewa słowo „You” czy późne wstawanie z łóżka razem z kimś, kogo się kocha… mogą przynosić radość i poprawiać nasze zdrowie psychiczne? (...) To sztuka o szukaniu szczęścia w małych rzeczach, o tym, co możemy zrobić dla siebie samych. Ale przede wszystkim o tym, jak wiele jesteśmy w stanie zrobić dla swoich bliskich. Widzowie będą mogli przez chwilę zagrać w przedstawieniu i dopisać własne najlepsze rzeczy do wciąż rosnącej listy. Może los uśmiechnie się właśnie do Ciebie?

Świat rozłazi się w szwach, kruszeją mury dzielące rzeczywistość od halucynacji. Pobyt w ośrodku leczenia uzależnień jawi się jako jeden z kręgów piekielnych, ale reszta świata wcale nie maluje się w korzystniejszych barwach...

Emmę, która zmaga się z samonakręcającą się spiralą uzależnienia, poznajemy jako aktorkę wcielającą się w Czechowowską Ninę Zarieczną. Profesja protagonistki jest nie bez znaczenia. W końcu każda z uzależnionych osób odgrywa przed innymi rolę opartą na samousprawiedliwieniu i racjonalizowaniu swoich zachowań. Emma zmienia tożsamości jak kolejne powłoki, konsekwentnie odmawia dopasowania się do świata. Na spotkaniach grupy terapeutycznej kobieta przedstawia coraz to nowe wersje swojego życia. Dezintegracja umysłu Emmy, stymulowana przez substancje psychoaktywne, znajduje przełożenie również na strukturę samej sztuki – koherentna mowa rozpada się na coraz to mniejsze atomy, zmienia się oświetlenie, w planie rzeczywistym pojawiają się wyimaginowane osoby. Duncan Macmillan odnajduje harmonię w chaosie – świat sztuki współgra z mentalnym stanem bohaterki, mieszają się w nim wymiary czasowe i przestrzenne.

Kreacja głównej postaci stwarza wiele możliwości interpretacji; Emma jawi się zarówno jako zręczna manipulantka, jak i obrończyni godności osobistej, piekielnie inteligentna cyniczka czy wieczna dziewczynka automatycznie odrzucająca wszelkie autorytety – jej osobowość jest bowiem konglomeratem najróżniejszych cech. Czy Emma to współczesna romantyczka uciekająca w świat iluzji i egzorcyzmowanie własnych demonów? A może jej zachowanie to krytyka systemu, który wypluwa wybitne, choć bezradne jednostki na śmietnik historii?

• Uhonorowana wieloma laurami sztuka oraz jej londyńska realizacja zbiera entuzjastyczne recenzje. Denise Gough, wcielająca się w rolę Emmy, została uznana przez krytyków za objawienie (obecnie wciela się w rolę Harper Pitt w Aniołach w Ameryce). To prawdziwe wyzwanie i probierz możliwości dla młodej aktorki.

KRYTYCY O SZTUCE I LONDYŃSKIM SPEKTAKLU:

• „Spektakularny debiut Denise Gough... Jak zawsze pomysłowa reżyseria Jeremy’ego Harrina... Gabinet osobliwości scenografki Bunny Christie... Trzymająca w napięciu, niepokojąca sztuka Duncana Macmillana szarpie najczulsze struny duszy”.

- „The New York Times” – wybór krytyków!

• „Tak, to naprawdę świetna rzecz. Od czasu wrześniowej premiery w National Theatre, Ludzie, miejsca i rzeczy stały się swojego rodzaju teatralnym pogromcą, zgarniając wszystkie nominacje do nagród i fantastyczne recenzje. W takich momentach zawsze istnieje niebezpieczeństwo, że wygórowane oczekiwania miną się z rzeczywistością. Ale tak się nie dzieje, jeśli już, to na odwrót – spektakl przechodzi wszelkie oczekiwania”.

- „The Stage”

• „Można zaszufladkować sztukę Macmillana jako rzecz o uzależnieniu i powrocie do zdrowia, ale Ludzie, miejsca i rzeczy zawierają w sobie więcej sensów. To dramat o traumie i rzeczach, które prowadzą ludzi do autodestrukcji; o rolach, jakie odgrywają ludzie w życiu codziennym; o sposobach radzenia sobie w świecie, w którym trudno żyć; o uzdrawianiu i byciu uzdrawianym”.

- „The Stage”