Melina, ok 40. lat o królewskiej postawie.
Orestis, ok. 35 lat, ładny i wysportowany.
Alekos i Lefteris , 50 - 55 lat.
Maria, przysadzista grecka wieśniaczka.
Friksos, młody przystojniak.
Demetrio, nerwowy kelner
Sztuka w duchu śródziemnomorskiej namiętności, skrajnych nastrojów. Podkreśla je muzyka buzuki na żywo. Ateny, 1972. Elegancki pokój hotelowy z szeroką panoramą na śródziemnomorski krajobraz. Muzyka grecka.
W recenzji na temat dramatu, w węgierskim magazynie „Teatr" czytamy: „W świecie wielu absurdalnych i przegadanych salonowych sztuk ten dramat wraca stylem do klasycznej tragedii... Krańcowe emocje, poszukiwanie sprawiedliwości, katharsis. Niemniej jednak Melina to bohaterka naszych czasów w tej świetnej do zagrania roli. Bowiem Melina Mercouri, sławna na całym świecie Grecka aktorka, toczyła walkę zarówno na scenie, jak i w życiu."
Ben Turan: W 1971 roku przeczytałem w gazecie informację, że Melina Mercouri, światowej sławy grecka aktorka i działaczka polityczna greckiej emigracji w Paryżu, skazana na banicję, dostała od rządu Grecji pozwolenie na przyjazd do kraju na pogrzeb matki. Fakt, że po pięciu latach nieobecności aktorka wraca do ojczyzny na przydzielone jej 24 godziny i ani minuty dłużej, wywołał w mojej głowie kawalkadę myśli. Jak się czuła? Co przeżywała? W jaki sposób tłumiła, bądź nie, opór przeciwko dyktaturze i faszyzującej juncie wojskowej?
Dramat dotyczy właśnie tego dnia! Tej tragicznej, szalonej, nieprzewidywalnej doby. Emocje w hotelowym pokoju w Atenach, gdzie rozgrywa się akcja, sięgają zenitu. Choć z okna widać Akropol, władze robią wszystko, żeby odseparować zdrajczynię od greckiej rzeczywistości. Wśród starych przyjaciół wielkiej artystki znajdą się tacy, którzy odważyli się ją odwiedzić...
To swoiste ograniczenie czasowe wywołało we mnie natychmiastowe skojarzenie z tradycyjną grecką tragedią i jej jednością czasu, akcji i miejsca. Mój dramat mocno wzoruje się na tym gatunku, co, oprócz wspomnianych trzech jedności, ujawnia się także w monologach Meliny, które mogą przypominać pieśni starożytnego chóru. Wybór tematu wiąże się także z moją głęboką wiedzą o roli, jaką Ateny i Jerozolima odegrały w rozwoju kultury europejskiej.
Sztuka kończy się tragicznie, więcej nie mogę powiedzieć. Może jedynie tyle, że wierzę w katharsis, które było często odczuwalne na widowni po przedstawieniu.
Sama wielka Melina Mercouri, którą spotkałem po premierze sztuki, przyznała, że choć nie jest to dramat historyczny, tylko fikcja literacka, jego przekaz jest bliski jej poglądom i sercu. Po spektaklu, dziękując, zapytała: "Skąd wiedziałeś, że był to najtrudniejszy dzień w moim życiu?"
Opublikowana w antologii dramatu Fiatalok rivaldája i wystawiona w dwóch teatrach – Teatrze Narodowym w Szeged i Teatrze Studio w Budaörs. Wyreżyserowana przez Jánosa Sándor w 1987 roku oraz Béla Élessa w 2005. Główna rola przypadła kolejno Ildikó Fehér i Athinie Papadimitriu. W Teatrze Narodowym w Szeged w rolę Alekosa wcielil sie Levente Király, aktor odznaczony Krzyżem Zasługi. Tekst został zaprezentowany szerokiej publiczności w najpopularniejszej stacji radiowej (Radio Kosshut stacja 1), gdzie czytała go słynna węgierska aktorka Eva Ruttkai.