Sztuka, jeśli tak można w ogóle nazwać ten oryginalny tekst, składa się z czternastu niepowiązanych ze sobą mikroscenek. Jedne są absurdalne, inne groteskowe, a niektóre po prostu dziwne. Całość składa się na obraz świata, którym rządzą prawa inne niż te, z którymi mamy do czynienia na co dzień.
Autor oddaje głos niecodziennym narratorom, mamy tu na przykład monolog teatralnej żelaznej kurtyny, pokoju, który ucieka z domu szybując wraz ze swoim lokatorem gdzieś wysoko w przestworzach, postaciom z obrazów, mężczyźnie, który słyszy głosy antycznych kariatyd. Każda z tych scenek stanowi odrębną, zamkniętą całość. Jest osobnym światem. Krótką etiudą dla aktorów. Zabawna i smutna jest opowieść o kobiecie, która przygarnęła muchę, a potem sama się w nią zmieniła, niepokojąca jest etiuda o zapominaniu własnego imienia, piękna i wzruszająca historia o człowieku, który potrafił dyrygować ptakami lecącymi po niebie. Historie wyhodowane są tu jak rośliny w inspekcie, mają znakomite warunki, by rosnąć w oderwaniu od rzeczywistości, rozwijać się nie będąc niczym skrępowane.
Insektarium Gerta Jonke to rzecz dla miłośników surrealistycznego humoru, który pod przykrywką żartu kryje głębszą refleksję nad absurdalnością świata, kondycją człowieka, nad jego marzeniami i tęsknotami. Atutem tekstu jest jego język, tak bogaty i nietypowy, że w niektórych scenach staje się wręcz jednym z bohaterów. Wielka w tym zasługa tłumaczki, Sławy Lisieckiej.
dla ADiT Joanna Olczak