W dużej byłej sali wystawowej spotykają się Albert Speer - 75 lat, architekt, była prawa ręka Hitlera, który zaprojektował dla niego stolicę świata Germanię, pracował w tej właśnie sali oraz Hans Bauer- lat 50, wydaje się członkiem NSDAP i podaje się za wielbiciela Speera, choć jego uwielbienie często przerywają pytania atakujące jego przeszłość. Ich rozmowa jest pełna napięć, raz ma charakter ostrego wywiadu, raz pasji dla wspólnej sprawy; w imieniu Honeckera Bauer proponuje Speerowi zaprojektowanie idealnego państwa komunistycznego. Speer najpierw uważa to za dowcip, rozważając propozycję na poważnie waha się. W końcu zgadza się, choć nie wprost.
Okazuje się, że ich rozmowa była nagrywana. Speer jest w ich rękach, za wiele swoich wypowiedzi mógłby dostać dożywocie. Kiedy wydaje się, że teraz naprawdę zostali sami Bauer, dotąd wzorowy komunista, odpowiadając na wnikliwe pytania Speera, ujawnia prawdziwą twarz. Wychodzi z niego cała nienawiść do partii, systemu. Poza tym nie jest członkiem partii, został wybrany do tej roli. Jak to aktor.
Speer, chcąc ratować własną skórę, proponuje Bauerowi zorganizowanie ucieczki; w zamian żąda taśmy z nagraniem. Bauer odmawia. Duma nie pozwala mu przyjąć pomocy od jednego ze sprawców tego więzienia. Uważa, że gdyby naziści nie zaatakowali Rosji, nie powstałaby NRD. Nie bierze się kluczy do więzienia od projektodawcy - architekta.
Na żądanie Bauera Speer opuszcza salę. Kiedy i Bauer zabiera się do wyjścia, zza ściany rozlega się kobiecy głos: Panie Bauer? Jest tu kilku panów, których zainteresował Pański ostatni monolog.
Ucieczka okazuje się niemożliwa.
 |  |