Niewiadomy, Paweł

Po upadku stoczni gdańskiej jej byli pracownicy zniknęli z pola widzenia władz i społeczeństwa. Opuszczony przez ludzi zakład został opanowany przez żyjące w nim koty. Niegdyś tętniący życiem bar „Krysia” staje się ostatnim bastionem dla dawnych stoczniowców: samotni, opuszczeni i niepotrzebni, czekają na kolejny wiatr zmian. Czy jednak istnieje jeszcze jakaś siła lub idea, która wyrwie ich z marazmu i otępienia, stając się impulsem do walki o to, co utracili?
Autorzy dramatu zadają pytanie o dziedzictwo Solidarności: co doprowadziło do tego, że wielka idea, którą wciąż jako naród się chlubimy, wielu osobom przyniosła rozczarowanie, poczucie odrzucenia i samotność? Co się stało z ideałami, które w latach dziewięćdziesiątych były na ustach wszystkich ludzi?

W ciętych, inteligentnych i pełnych goryczy dialogach dostaje się wszystkim: manipulującym historią politykom, przekupnym piłkarzom, animalsom, młodym i zwykłym zjadaczom chleba. Bardzo gorzka, a jednocześnie bardzo trafna diagnoza kondycji współczesnej Polski.
 

Mieszkanie Odyseusza i Penelopy. Świat o nich zapomniał. Odyseusz nie jest już bohaterem, od opiewanej przez Homera tułaczki minęły całe wieki, a może i tysiąclecia; dawny bohater wojny trojańskiej wiedzie spokojne, przepełnione rutyną życie, ma nadciśnienie, musi ograniczać sól i brać tabletki. Co chwilę gubi wątek i zapomina, gdzie coś odłożył. Penelopa pilnuje go z upierdliwością charakterystyczną dla starych żon. W galopującym świecie, w którym króluje kult Achillesa, mało kto zdaje się pamiętać o bohaterze Odysei. Okazja do przypomnienia o sobie światu pojawia się w postaci młodego redaktora, który zamierza napisać książkę biograficzną o starym herosie. Problem jednak w tym, że Redaktor nie ma zamiaru słuchać opowieści zbzikowanego starca, przyszedł z gotowymi figurkami, do których chciałby dopasować historie rodem z tabloidu: romanse i sensacje. Czy Odys się na to zgodzi, by odzyskać sławę?

Przejmująco prawdziwa historia o starości i znikaniu z oczu społeczeństwa.