Przy łożu trawionego chorobą Chopina pojawia się jego archiwista, który w aktach zebrał do najdrobniejszego szczegółu wszystkie dane z jego życia. Przychodzi, by pomóc artyście skomponować ostatnie dzieło – mazurka – co będzie możliwe dopiero wtedy, gdy ten zaakceptuje fakty o sobie zapisane w jego biografii. Spór o nią i ustalenie prawdy są osią dramatu, w którym mężczyzna w czerni i bohater biografii odtwarzają sceny z życia artysty, ze szczególnym uwzględnieniem wątku uczuciowego. Biografowi, który sam wciela się w znane postaci męskie z tamtej ery (np.

To opowieść o niemożności poradzenia sobie z traumą, odnalezienia się w odrodzonym świecie, o alienacji i o tym, jak łatwo wzniosłość przeradza się w śmieszność. Prawie zupełnie opuszczona miejska pływalnia jest sferą liminalną, nie-miejscem, przestrzenią niczyją i obcą, po której błąka się Hugo, trzydziestoparoletni weteran wojenny. Hugo pragnąłby oczyścić ciało i myśli, wdycha w tym celu drażniący chlor. Jego ciało jest jedną wielką raną − "prawie eksplodował na polu bitwy" − a mimo to rzuca się na oślep do basenu bez wody.