To opowieść o niemożności poradzenia sobie z traumą, odnalezienia się w odrodzonym świecie, o alienacji i o tym, jak łatwo wzniosłość przeradza się w śmieszność. Prawie zupełnie opuszczona miejska pływalnia jest sferą liminalną, nie-miejscem, przestrzenią niczyją i obcą, po której błąka się Hugo, trzydziestoparoletni weteran wojenny. Hugo pragnąłby oczyścić ciało i myśli, wdycha w tym celu drażniący chlor. Jego ciało jest jedną wielką raną − "prawie eksplodował na polu bitwy" − a mimo to rzuca się na oślep do basenu bez wody.

Bohater tego dnia wybrał się na przejażdżkę, ot tak, bez celu. Ale samochód utknął na leśnej drodze i ani drgnie. Gęsty las, pustkowie. Pada oblepiający wszystko śnieg. Robi się coraz później, coraz ciemniej, coraz dziwniej. Młody mężczyzna postanawia znaleźć kogoś, kto mógłby mu pomóc, i zapuszcza się coraz głębiej w las. Po chwili zastanawia się, czy postąpił roztropnie. Chce wrócić do wozu, ale już nie wie jak. Obmyśla nowe rozwiązania. Jest zmęczony i spragniony. Czuje niepokój. I wstyd – ale czego się wstydzi… nie wie.

Słowo "próg" może kojarzyć się z serdecznością gospodarza, nie bez przyczyny mówimy o "gościnnych progach". Ale próg oznacza też granicę, sytuację liminalną, zawieszenie. I właśnie w takiej sytuacji zawieszenia, w swoistym tu i nigdzie, tkwi nastoletnia Miriam, której udało się uciec przed wojną - ale nie udało jej się uciec przed człowiekiem.