Pilarski w tej zabawnej, a jednak zniuansowanej i głęboko metateatralnej sztuce od samego początku komplikuje sytuację sceniczną. Aktor z Aktorką rozmawiają na scenie podczas próby, nie wiemy jednak, czy odgrywają już tekst, improwizują, czy raczej rozmawiają prywatnie. Podobnie niejednoznaczny charakter cechuje całość utworu. Nie wiadomo, czy rozmowa „Zasłużonego Dla Kultury” reżysera z jego „Żoną przy Mężu” to część tego teatru w teatrze, czy raczej odbywa się w ramach podstawowej akcji dramatu.

Ostatnia z trzech dramoletów Thomasa Bernharda, poświęconych Clausowi Peymannowi: tym razem dyrektor Burgtheater wybiera się na wiedeński szczyt Sulzwiese, gdzie spotyka się ze swoim współpracownikiem i teatralnym dramaturgiem Hermannem Beilem. Mężczyźni siedzą pod kwitnącą lipą, zajadają ogromne wiedeńskie sznycle i patrząc na majaczące w oddali miasto, dyskutują o planach repertuarowych teatru. W rozmowie prym wiedzie przede wszystkim sam Peymann.

Woyzeck to jedna z najsłynniejszych i najczęściej wystawianych na świecie niemieckich sztuk dla teatru. Dramat Büchnera opowiada makabryczną historię inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami. Główny bohater był wzorowany na wyczytanym w aktach sądowych przypadku, jakim zajmował się ojciec Büchnera, lekarz sądowy, czyli żyjącym na początku dziewiętnastego wieku bezrobotnym, byłym żołnierzu i fryzjerze – Johannie Christianie Woyzecku – który pod wpływem zazdrości zamordował swoją ówczesną kochankę.

Kiedy Thomas Bernhard miał zaledwie osiemnaście lat, zmarł jego ukochany dziadek, dotychczas aktywnie zaangażowany w artystyczną edukację swojego wnuka. W tym samym czasie sam Bernhard zapadł na chorobę płuc i trafił do szpitala, a opiekująca się nim i doglądająca go matka niedługo później zmarła na raka. Autobiograficzny tekst austriackiego dramatopisarza w naturalny więc sposób wypełnia ponura atmosfera choroby i śmierci.