Z pochodzenia Amerykanka, w Nowej Zelandii mieszka od 1973 roku. W 1980 rozpoczęła pracę w Television New Zealand, gdzie była scenarzystką, reżyserem i producentką w Children's Department. Publikowała książki dla dzieci. Jest także autorką sztuk. Od 1998 roku pracuje jako wolny pisarz i reżyser. Jej Niebiańskie istoty (Daughters of Heaven) miały swoją wersję filmową (Niebiańskie istoty, reż. Peter Jackson).
Daughters of Heaven Michelanne Forster miały swoją wersję filmową (Niebiańskie istoty, reż. Peter Jackson), która okazała się sporym hitem. Za kanwę opowieści posłużyły autentyczne wydarzenia: 22 czerwca 1954 w odległej części Victoria Park w miejscowości Christchurch Juliet Hulme i Pauline Parker zatłukły na śmierć matkę Pauline. Sztuka opowiada o namiętnej przyjaźni dziewcząt i wydarzeniach, które doprowadziły do morderstwa.
Na wieść o morderstwie nowozelandzka prowincja zahuczała od plotek, dziewczęta osadzono w dwóch osobnych więzieniach. Wyszło na jaw, że bezpośrednią przyczyną popełnionej przez nie zbrodni był fakt, że matka Pauline zabraniała córce spotykać się z przyjaciółką i kochanką.
Wyrafinowana Juliet i prostoduszna Pauline poznały się w szkole i „zwariowały" na swoim punkcie. Zamieszkały w fantastycznym, wymyślonym przez siebie świecie, pełnym przygód i poezji. Obie złożyły sobie uroczystą przysięgę pozostania ze sobą na wieki. Rodzina Juliet, dobrze sytuowana i bardziej liberalna (a właściwie też i obojętna na to, co dzieje się z dziewczyną), patrzyła przez palce na jej „młodzieńczy wybryk". Pauline pozostawała pod kuratela ojca i konserwatywnej matki, która ostatecznie stanęła jej na drodze do wymarzonego życia z Juliet.
Narratorami w sztuce są osoby bezpośrednio zajmujące się śledztwem lub znające dziewczęta. Ich relacje służą jako wprowadzenie do poszczególnych scen, akcja rozpoczyna się i kończy w więzieniu. Dramat analizuje stosunek Brytyjczyków do klasy społecznej i płci, uwypukla negatywne aspekty życia na prowincji, takie jak antyintelektualizm, hipokryzja i bigoteria.
Sztuka wydana przez Victoria University Press, 1992
Z recenzji:
"...the play is destined to reach a wide audience. My guess is that it will quickly become central to the canon of indigenous New Zealand drama" – Shelagh Duckham Cox, New Zealand Books
