W latach dwudziestych Schnitzler tworzy dwie sztuki, które zasługują na szczególną uwagę – dramat pisany jambem Der Gang zum Weiher (1926), stanowiący w zamierzeniu część większego cyklu poświęconego Habsburgom, oraz powstałą trzy lata wcześniej Komedię uwiedzenia (1923). Akcję drugiej sztuki, której prapremiera ma miejsce w reżyserii Hansa Brahma w 1924 roku w Burgtheater, pisarz umieszcza w okresie zwodniczej euforii wojennej, jaka eksplodowała na krótko przed wybuchem I wojny światowej. Twórca ukazuje tu bawiące się społeczeństwo monarchii w czasach kryzysu tożsamości, zmierzające w takt muzyki Johanna Wolfganga Mozarta i Richarda Wagnera do samounicestwienia, którego pierwszymi zwiastunami są odbierający sobie życie Aurelia i Falkenir.