Schnitzler powraca tutaj do ulubionego stylu niedopowiedzeń. Prapremiera komedii odbyła się w 1909 w wiedeńskim Deutsches Volkstheater. Utwór doczekał się dwóch ekranizacji – w 1966 w reżyserii Wolfganga Glücka oraz dziewięć lat później w reżyseria Otto Schenka (ur. 1930). W tej sztuce niemalże każdy bohater skrywa jakąś wieloletnią tajemnicę, która powoli wychodzi na światło dzienne, mimo iż bezpośrednio wypowiedziane na jej temat nie zostaje prawie nic. Wszyscy kluczą, podtrzymują wzajemnie swoje kłamstwa, tak żeby tylko nie zostało powiedziane coś, co mogłoby odkryć prawdę, którą każdy zna. Szczytowym osiągnięciem Schnitzlera jest ujawnienie sekretów rodzinnych za pomocą dialogów, w których nie pada na ich temat ani jedno słowo. Pisarz w ten sposób opisuje ludzi, którzy wiodąc podwójne życie, latami o tym milczą i udają przed sobą.