Higgins, Colin

Harold i Maude to opowiedziana z niezwykłym humorem i ciepłem historia dwojga nieprzystosowanych: młodego mężczyzny i starszej kobiety, którzy odnaleźli siebie nawzajem w nieprzyjaznym im świecie, aby zaprzyjaźnić się i obdarzyć uczuciem. Miłość przychodzi jednak za późno, bo choć Harold zyskuje dzięki niej odwagę do bycia szczęśliwym i życia na swój własny sposób, Maud postanawia odejść, gdy ogrom zewnętrznych kłopotów zaczyna ją przerastać. W odejściu ukochanej kobiety obsesja śmierci Harolda znajduje niejako swoje dopełnienie i wyzwolenie. "Umieramy, skoro tylko się urodziliśmy", mówi mu Maud po zażyciu śmiertelnej dawki tabletek na sen. "Cóż niezwykłego jest w śmierci? To część życia". Można zatem przypuszczać, że dla autora spektakularnych samobójstw - Harolda odejście ukochanej staje się inicjacją do prawdziwego życia. Nie jest to gra, zabawa w "śmierć na niby", jak wszystko, co robił Harold do tej pory. Czy młodzieniec potrafi od tej chwili sprostać prawdzie życia?

Harold jest kłopotliwym młodzieńcem wychowanym w zamożnym domu klasy średniej. Jego ulubionym spektaklem jest pogrzeb. Przebywa pod opieką psychiatry. Ma nadopiekuńczą matkę, która robi wszystko, poza… uważnym słuchaniem swego syna. Być może z tego powodu ten inteligentny i wrażliwy chłopak wyrabia sobie zwyczaj inscenizowania własnych samobójstw. Wisielec, trup bez głowy, rana postrzałowa w serce… Lecz matka widzi tylko skandal towarzyski, zaplamioną sztuczną krwią serwetę, niestosowność oberwanej głowy podczas proszonej herbatki. Aranżuje Haroldowi spotkania z potencjalnymi narzeczonymi, widząc w jego ożenku jedyną szansę na powrót na łono społeczeństwa i "normalne" życie. Harold zakochuje się, lecz nie w owych pannach (wszystkie zresztą udaje mu się wypłoszyć), a w uroczej, zwariowanej, utalentowanej 80latce, którą poznaje podczas pogrzebu, która trzyma u siebie w domu "nielegalną" fokę, "pożycza" samochód księdza, kradnie na mieście umierające drzewko, aby zapewnić mu lepsze życie na cmentarnym parku i posiada "galerię zapachów". Maud jest anarchistką, uważa, że każda forma własności jest w istocie zalegalizowaną kradzieżą. Uczy Harolda radości życia, pokazuje mu je w różnorodnych formach, aż w końcu chłopak budzi się do życia i do miłości. Matka jest oczywiście zrozpaczona, gdy dowiaduje się, ile lat ma jej przyszła synowa. Lecz Maud nie płaci rachunków, ma na koncie pełno długów i wykroczeń. Któregoś dnia, a będą to jej okrągłe urodziny, stróże prawa zechcą zabrać jej fokę i piękny dom. Maud postanowi odejść w pełnej chwale. Chce, aby Harold był radosny i uśmiechnięty, i zapamiętał na zawsze, jak cudownie się razem bawili.