Urodzona w 1951 r. w Belfaście. Pisała dla radia, telewizji, teatru. Współzałożycielka i autorka-rezydentka Charabanc Theatre Company w latach 1983-1990. W 1991 r. współzałożyła DubbelJoint Theatre Company. Jej sztuki grane są w teatrach na całym świecie. Laureatka Nagrody TMA i Nagrody Glasgow Mayfest za sztukę A Night in November. Jej dramat Kamienie w kieszeniach odniósł światowy sukces, zwieńczony m.in. trzema nominacjami do Nagrody Tony oraz Nagrodą Oliviera. Jones wygrała również Nagrodę Johna Hewitta oraz Nagrodę na Belfast Arts Awards w 2000 r. W 2002 r. została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego. Jej sztuki są grane na całym świecie, m.in. na West Endzie i off-Broadwayu. Mieszka w Belfaście.
Loretta i Francis, dwie sympatyczne i poczciwe opiekunki społeczne, jak co poniedziałek odwiedzają swojego podopiecznego, 84-letniego miłośnika Franka Sinatry, Davey’a. W trakcie gdy Davey korzysta z toalety, ucinają sobie pogawędkę o swoich bolączkach. O tym, że z braku pieniędzy nie mogą jechać na wieczór panieński wspólnej przyjaciółki, że córka Loretty chciałaby razem z klasą zwiedzić Disneyland, ale matki na to nie stać, a jej mąż, straciwszy pracę, rozpaczliwie próbuje dostać się do jakiegoś telewizyjnego teleturnieju (ostatecznie dostaje się do programu „Bez sensu”, w którym wygrywa ten, kto udzieli najmniej poprawnych odpowiedzi). Davey podejrzanie długo nie woła, by go zabrać z toalety. Kobiety boją się wejść do łazienki, spodziewając się najgorszego. I rzeczywiście, znajdują dziadka martwego. To pierwszy nieboszczyk w ich karierze i nie bardzo wiedzą, co należy w tej sytuacji zrobić...
Tu zaczynają się pełne komicznych dialogów debaty zatroskanych pań, w toku których uświadamiają sobie, że dziś dzień wypłaty, czyli, gdyby dziadek żył, powinny jak zwykle podjąć dla niego z bankomatu emeryturę. Pokusa jest zbyt silna, a usprawiedliwienie łatwe: „Na pewno by tak chciał”. Od tej decyzji zaczyna się jednak cały ciąg komplikacji i dodatkowa pokusa: opiekunki dowiadują się, że Davey po raz pierwszy wygrał na wyścigach pokaźną (jak na ich skromne marzenia) sumę, obstawiając konia o imieniu Fly Me to the Moon. Nękane wyrzutami sumienia kobiety, w obawie, że padnie na nie podejrzenie o kradzież, a może i morderstwo, starają się zatrzeć ślady, sięgając – z pożytkiem dla komicznego efektu – granicy paranoi. Odbierając telefony, udają, że staruszek żyje: przyjmują od dostawczyni obiad, nie wpuszczając jej do środka, brudzą mu jedzeniem pidżamę, pozorując konsumpcję posiłku, dobierają odpowiedni kolor makijażu (siny, czy może z uwagi na późniejsze przebarwienia – zielonkawy?), który chcą nałożyć na twarz, żeby ukryć siniaka (bo może wzbudzić podejrzenia), wreszcie wyszukują w śmietniku niedopałek, który (na wypadek badań DNA) smarują jego śliną, bo decydują się na wszelki wypadek podpalić dom. Przedtem jednak znajdują w pudle ostatnią wolę zmarłego, w której życzy on sobie odśpiewania na jego pogrzebie „Fly Me to the Moon” Sinatry i… kolejne życzenie dotyczy Loretty i Francis.
Ciepła – mimo pogrzebowego wątku – komedia, pełna prawdziwie zabawnych dialogów i humoru sytuacyjnego.
