Tytuł oryginalny
Im Nachtzug nach Rom (adaptacja autorki według jej własnej powieści pod tym samym tytułem)
Trójka młodych, beztroskich studentów – Juliane, Paul i Felix – spotyka się przypadkowo w nocnym pociągu do Rzymu. Wypili razem tanie wino, przegadali noc i w zasadzie mogliby się już nigdy więcej nie zobaczyć.
Mija dwadzieścia lat. Wiedeń. Paul wiedzie ustabilizowane życie – małżeństwo, dwójka dzieci, dobrze prosperujące biuro adwokackie. Juliane, której tropem poszedł przed laty po spotkaniu w pociągu, by uczynić ją swoją żoną, zrezygnowała dla niego z marzeń o karierze wiolonczelistki, by u jego boku poświęcić się rodzinie. A ten trzeci?
Po niemal ćwierć wieku Felix, obecnie wzięty fotografik, zjawia się nieoczekiwanie w kancelarii Paula, prosząc o poradę prawną. Jeden z dawnych właścicieli wynajmowanego przez niego mieszkania – namiar na nie dostał Felix spontanicznie 20 lat temu od Paula – wykorzystywał je do magazynowania win. Pod wpływem szkodliwego działania ukrytej w ścianie papy smołowej Felix zachorował na nowotwór i, mając przed sobą parę miesięcy życia, chce z pomocą Paula uzyskać od właściciela odszkodowanie. Podczas ich rozmowy kancelarię odwiedza nagle Juliane, która, jak na zwykłe spotkanie ze współpasażerem sprzed lat, reaguje na widok Felixa dość szczególnie.
Jakie nici połączyły tych troje? Dlaczego Paula gnębi poczucie winy? Co się wydarzyło, a mogłoby się wcale nie wydarzyć, gdyby nie noc w pociągu do Rzymu? Autorka, podobnie jak Kieślowski w swym kultowym filmie, zadaje pytanie o rolę przypadku – a także o wybory, konsekwencje, zdradę i winę. „W życiu wszystko się jakoś łączy – pisze. – To jak pajęczyna, w której jesteśmy uwięzieni. Robimy to, co robimy, bo nasza przeszłość była taka, jaka była. Obieg zamknięty. Albo właśnie pajęcza sieć.” W spektaklu pojawia się zdjęcie trojga roześmianych młodych ludzi, przed którymi jeszcze całe życie. I odwieczne symbole: pociąg, podróż, dworzec.
