Worożbyt nie przebiera w środkach – choćby w scenie, w której kobieta i żołnierz prowadzą quasi-erotyczną grę, podczas gdy w bagażniku spoczywa pozbawione głowy ciało. Świat wprawia w ruch popęd erotyczny i popęd destrukcji; bohaterowie usiłują żyć normalnie pomimo tego, że świat bezpowrotnie „wypadł z formy”. Złe drogi to odheroizowana wizja wojny rosyjsko-ukraińskiej – bez postumentów, pozbawiona pokrzepiającej mitologii.
W cyklu scenicznych obrazów autorka sonduje wyimki z życia osób doświadczających wojny. W centrum zainteresowania stoi przede wszystkim katastrofalny wpływ wojny na powszednie sfery życia – w szczególności na uczucia, pożądanie, seks. W korowodzie bezimiennych bohaterów przewija się m.in. kobieta podróżująca za swoim mężczyzną-żołnierzem, sypiająca w koszarach, kobieta próbująca zadośćuczynić małżeństwu za rozjechaną kurę (co skwapliwie wykorzystują) czy zafascynowane „mundurami”, pozbawione perspektyw nastolatki przesiadujące pod kioskiem. Wiele postaci występujących w poszczególnych scenach można zidentyfikować z postaciami pojawiającymi się w dalszych segmentach sztuki, co wpływa na uspójnienie narracji.
Worożbyt w przemyślany sposób stosuje techniki teatru dokumentalnego – poszczególne części sztuki są zszyte z relacji innych ludzi, z którymi miała okazję pracować i tworzyć. Autorka pisze bezpardonowo, do bólu prawdziwie. Nie tyle odbrązawia, co ukazuje świat takim, jaki jest – to świat, w którym jest miejsce na zauroczenie i pożądanie, na bardzo ludzki, wręcz odruchowy, afektywny sprzeciw wobec katastrofy, która uniemożliwia lub utrudnia realizowanie podstawowych potrzeb. Cytując jedną z postaci:
„Witaj, miłości. Na twoją cześć po tamtej stronie wybuchają pociski. Na twoją cześć urwało komuś nogę”.
To swoista trawestacja Hymnu do miłości – tutaj zwykłej, przyziemnej, prozaicznej, nieraz brutalnej, nieodłącznie splecionej z makabrą wojny.