Filmowa narracja, jaką opowiedziana jest historia życia pewnej Anny, nawiązuje do nurtu współczesnych obrazów amerykańskich (patrz: Urodzeni mordercy), w których los bohaterów komentowany jest cały czas z punktu widzenia medialnej przydatności. Próby... to sztuka wieloobsadowa lub teatr jednego aktora. Wszystko zależy od sposobu, w jaki zostanie wykorzystany tekst. Jak pisze autor: "Każda scena powinna rozgrywać się w swoim własnym świecie - dekoracji - która najlepiej ukaże jego ironię." Jest to teatr eksperymentujący totalnie, bo nie tylko z formą, ale i z ideą przekazu. Przedstawia nam się postać, która jest wszechpojemna, wszechatrakcyjna, wszechogarniająca. Jest to, jednym słowem, współczesna bohaterka totalna. Jako widzowie możemy albo odbyć podróż w głąb Anny, albo odrzucić ją jako stek bzdur i bełkot. Innej możliwości nie ma, gdyż Anna nie może nas pozostawić obojętnymi. Co ciekawe, poprzez wszystkie sceny toczy się dodatkowo wątek morderstwa, którego sprawczynią jest Anna. Końcowa scena przynosi nam wyjaśnienie. Sugeruje się, że bohaterka pochodzi z obszaru objętego działaniami wojennymi. Sugeruje się, że żyje w wielu zmultiplikowanych osobowościach, że penetrują ją swoim światłem pozaziemskie istoty, że jest osobą, której osobowość (dla potrzeb teatralnego eksperymentu?) zostaje poddana permanentnej dezintegracji. Anna jest zarazem dziewczyną z sąsiedztwa i księżniczką. Trwają jej poszukiwania, zeznania w jej sprawie. Ale kim ona naprawdę jest? Czasem przedstawia się ją jako "everywoman", czasem jako osobę wyjątkową. Sztuka składa się z szeregu odsłon, w jednej z nich pt. "Nowa Ania", bohaterka jest samochodem nowej generacji, wymienia się jej osiągi silnika itd. W kolejnej scenie pt. "Fizyka cząsteczkowa" - zjawia się jako odkrywca - naukowiec - popielniczka.
Osoby istniejące w jej świecie poznajemy dzięki wysłuchaniu "skasowanych wiadomości": od rodziców, chłopaka, współpracownika, osoby, która jej grozi, koleżanek i kolegów. Następnie głosy w formie dialogu relacjonują tragedię Anny, jej spotkanie z kochankiem, mężczyzną starszym i wrażliwym, jej kłótnię z nim po odwiedzinach w pokoju hotelowym jego "ideologicznych przywódców". Kolejna odsłona nosi tytuł "Wiara w Siebie" i opowiada historię wcześniejszych doświadczeń Anny, opis wojennych, bratobójczych, apokaliptycznych scen z miejsca jej pochodzenia, historię "drzewa Ani", zasadzonego przez jej rodziców 40 - 50 lat temu. Śmierć dzieci Anny z rąk najeźdźców, zniszczenie jej świata. W odsłonie "Lokator" słyszymy o lokatorze, który pewnego dnia otrzymuje list. Po czym następuje pieśń pt. "Kamera cię kocha" poświęcona, krótko mówiąc, terrorowi medialności. Wreszcie pada słowo "próba" w odniesieniu do głównej bohaterki. Dialog toczy się wokół prób, z jakich składało się jej życie: praca, dom, podróże, miłość. Ale Ania, komentują głosy, jest również terrorystką. Po jej wyjściu ze sklepu wystawa i półki wylatują w powietrze. Potem kolejny film: Ania jako towarzyszka życia dla odrodzonego po latach łajdaczenia się i alkoholizmu mężczyzny, z wizytą u jego rodziców. Szczęśliwa rodzina Anny, życie na łonie natury - wszystko to przechodzi raptownie w relację o jej próbach samobójczych. Dowiadujemy się również, że Anna - artystka świadomie uprawia seks z nosicielami wirusa HIV. Ma nadzieję na rychłą śmierć. Trafia w końcu na oddział szpitala psychiatrycznego. Wreszcie staje się "teatrem dla świata", ofiarując mu "spektakl swojej egzystencji", "radykalną pornografię". Ten ostatni wątek pociągnięty zostaje w "zeznaniach" młodej dziewczyny, która przedstawia nam Annę jako nastolatkę, która dzięki porno tworzy sobie możliwości na przyszłość: w chwili, gdy zerwie z biznesem, będzie miała 21 lat i spory kapitał. Będzie wtedy mogła np. "zrobić dyplom z chemii nieorganicznej". Anna jest kobietą, która "ma problemy". Finał jest zamknięciem wątku "Anny uciekającej przed zbrodnią".