"[...] To sztuka wybitnie kobieca. Mężczyźni pojawiają się w niej tylko jako duchy minionych chwil. Satyra, wyraźnie obecna w początkowych scenach sztuki, przeradza się w przedziwną wiwisekcję: ból trawiący postaci rozwija się doskonale w każdych warunkach. Postaci nie zastygają jednak w zgorzkniałej pozie, dążą do bezkompromisowej szczerości, daleko im do sentymentalizmu. Mięsistości materiałowi dramatycznemu (i również aktorskiemu) dodaje fakt, że sztuka powstała na podstawie autentycznych wypowiedzi kobiet.
Sztuka ta brzmi niczym koncert, w którym przeplata się pięć solo aktorskich. Ich wątki mieszają i uzupełniają się wzajemnie, tworząc rodzaj polifonii. Z jednej strony to pięć historii, jakie słyszy się codziennie o «problemach współczesnych kobiet». Asmussen tworzy z nich dzieło muzyczne, w którym każda historia nabiera cech uniwersalnych. Tę galerię kobiecych typów łączy wspólny element – poczucie straty, również w wymiarze symbolicznym. Pod maską harmonii kryje się opowieść o grze pozorów, smutku i rozczarowaniu".
− Justyna Zar Schabowska, posłowie antologii Duńskie sztuki współczesne