Osoby: Justyna - około 17-18 lat, Matka Justyny - około 40 lat, Ojciec Justyny - około 40 lat, Pani Nowak - około 35 lat, Fedor - około 35 lat, statyści biorący udział w warsztacie teatralnym są w wieku Justyny
Scenariusz do programu Terapii przez Sztukę w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie.
Prawdziwe życie toczy się gdzie indziej.
Przeciętna rodzina, w której z pozoru nie dzieje się nic niepokojącego: rodzice mają pracę, wychowali inteligentną, zdrową córkę, córka chodzi do szkoły, ma zainteresowania i koleżankę. Normalna rodzina, nikt się nikim chorobliwie nie interesuje, nikt nikogo nie zmusza do rozmowy, bo wystarczy przecież kilka słów, co z tego, że wytarły się od ciągłego powtarzania. Co z tego, że córka ma fanaberie, wiadomo, że ma iść na zarządzanie, bo trzeba mieć fach w ręku, a nie bohomazy tworzyć.
Pierwszym objawem zachwiania stabilności psychicznej Justyny jest epizod kleptomanii. Zostaje przyłapana, ale potrafi tak zmanipulować panią Nowak, która zajmuje się jej sprawą, że rodzice niczego się nie dowiadują. Pani Nowak jednak udaje się dotrzeć do Justyny, skłonić ją do zwierzeń. Dowiadujemy się, że Justyna żyje w skrajnej samotności i nienawidzi swojego ciała, do którego ma agresywny stosunek objawiający się napadami bulimii i myślami samobójczymi.
Warsztat teatralny prowadzony przez Fedora jest dla Justyny szansą, z której korzysta wpierw nieświadomie. Swobodna, lecz mocno ingerująca w prywatność improwizacja konfrontuje Justynę z jej lękami i pozwala odblokować nagromadzone w niej emocje. Dziewczyna opowiada o tym, jak założyła się ze swoją koleżanką Kingą o to, która z nich szybciej schudnie. Justyna wygrała zakład i dostała porcelanową lalę, najcenniejszą rzecz, jaką miała Kinga. Widać cenniejszą niż życie, bo Kinga wzięła się na ambicję i zmarła w wycieńczenia organizmu. Z zamkniętymi oczami Justyna powoli zaczyna iść przed siebie i już wie, od czego chciałaby zacząć zmieniać swoje życie. Ale próba stworzenia domowej atmosfery bliskości i ciepła rodzinnego spełza na niczym, ponieważ ojciec, jak co dzień wróciwszy zmęczony po pracy, woli obejrzeć mecz.
W Porcelanowej lali opisany jest problem odkładania życia na potem i rodzącej się nieumiejętności przeżywania życia w ogóle. Kiedy nie godzimy się żyć w sposób, jaki obserwujemy u rodziców, a sami nie mamy odwagi żyć po swojemu, zwykłe, każdemu znane kompleksy stają się obsesją, która uniemożliwia funkcjonowanie. Justynie udaje się zatrzymać ten proces.
Sztuki Inki Dowlasz Bici biją oraz Porcelanowa lala ukazały się w dwóch tomach pod wspólnym tytułem Etiudy o dorastaniu - Wydawnictwo Pedagogiczne, Kielce 2012 Polecamy artykuł prasowy o autorce i jej działalności.
