Hania i Stan na próżno wyczekują powrotu do domu ich ojca, Alberta. Akcję sztuki co chwila przerywają jego coraz bardziej niewiarygodne monologi, z których opowieść o akcji ratunkowej, podjętej jako żołnierz Pierwszej Ochotniczej Brygady Lotniczej w Afryce Północnej, wydaje się być najbardziej prawdopodobna. Kolejne historie stają się coraz bardziej absurdalne; bohater dzieli się swoimi przeżyciami z życia w stadzie bobrów, budowy żeremi, stopniowej przemiany w zwierzę. Na koniec, po mordzie dokonanym na kłusowniku, Albert dołącza do gromady niedźwiedzi.
Hania i Stan są rodzeństwem, ale łączy ich kilka osobliwych zależności. Hania ma w zwyczaju robić „selfie rozpaczy”, odgrywając przed Stanem rolę skrzywdzonej „żony”. Brat uczestniczy w niecodziennej grze, stając się wyobrażeniem wyidealizowanej, romantycznej miłości. Z kolei prawdziwy adorator Hani, Piękny Moric, przychodzi do niej z wyznaniem miłości, co czyni bezskutecznie od dziewiętnastu lat. Ostatecznie Stan nie wytrzymuje i udziela mu rady:
"STAN – Przestań za nią łazić, przestań skomleć, przestań ją zauważać, przestań słuchać, przestań mówić do niej, przestań odwiedzać, wywal kwiaty, numer wykasuj… zapomnij, że żyje… to może ona sobie kiedyś przypomni o tobie".
Piękny Moric jest sceptycznie nastawiony do pomysłu, ale ostatecznie wciela go w życie i już po krótkim czasie Hania zaczyna tęsknić za Moricem, który zdobywa popularność przebojem "Pierdol suko się". Ale i Stan ma swoją wielbicielkę, Ninę. Stan z niejasnych powodów odrzuca jej zaloty - może woli życie ze stukniętą siostrą? Nina, podobnie jak Moric, przezwycięża opory i zaczyna karierę artystki - jej wystawa pod tytułem "Pierdolnięci są wśród nas", złożona z selfie ukradzionych z telefonu Hani, cieszy się dużym zainteresowaniem. Tymczasem Hania i Stan dowiadują się z radia o znalezieniu zmasakrowanego ciała ojca w Bieszczadach. Nie pozostaje im nic innego, jak tylko wyjechać jak najdalej...
Ta dzika komedia porusza tak wiele problemów, że trzeba przekonać się osobiście , czy nie przypomina przypadkiem waszego życia. Tematem Safari Zebra jest samotność, jej powody, kierunki, konsekwencje. Bohaterowie spotykają się na osi wzajemnych oczekiwań, frustracji, rezygnacji, rozliczeń z przeszłością, strachu przed przyszłością. Specyficzne, krytyczne poczucie humoru i mniej lub bardziej przerysowane postaci nadają tej sztuce lekkość komedii, natomiast problemy, z którymi się zmagają, ich motywacje i konsekwencje działań i wyborów są jak najbardziej realne i bolesne.