Jedna z jednoaktówek cyklu Komedia słów, dotyczących “piekła małżeńskiego”, który swoją prapremierę miał w 1915 roku w Burgtheater oraz równocześnie w Hoftheater w Darmstadcie i w Neues Theater we Frankfurcie nad Menem. Przeniosło ją na ekran dwóch reżyserów – w roku 1953 Gustav Burmester (1904–1978) i dziewięć lat później Håkan Ersgård (1934–1998). Tytułowe Święto Bachusa było czasem, kiedy zawieszeniu ulegały wszelkie zasady, zwłaszcza dotyczące sfery seksualnej – pary łączyły się bez skrupułów. Przelotna zdrada wakacyjna i wybaczenie jej przez osobę zdradzoną, opisane zostały w sztuce afirmującej oczyszczenie, zapomnienie i wyrozumiałość w związku, o które dzisiaj tak trudno mimo porad wszędobylskich psychologów. Jak mówi Feliks: „Ludzie stali się niereligijni. Zamiast żyć w zgodzie z naturą, mącą ją przeklętą przez bogów psychologią. Dzisiaj nie obchodzi się święta Bachusa, ponieważ nasze życie miłosne jest zmącone, wręcz zatrute przez kłamstwo i samooszukiwanie się, przez zazdrość i strach, przez bezczelność i żal”.