 |  |
Co nowego
Osoby: (15-letnie) BIEGACZ - trenuje średnie dystanse, CAROLA - rzut kulą, JENNY - thai-boxing, TAMMY nie trenuje, często się śmieje, SAMMY - nie trenuje, lecz narkotyzuje się,
MATKA CAROLI, trener w pchnięciu kulą, lat 40
Miejsce: szpital psychiatryczny
Sztuka teatralna w dwóch aktach, na motywach opowiadania Leonida N. Andrejewa Rozum
Akcja sztuki rozgrywa się w Petersburgu w roku 1900.
Spotkanie rodzinne u Jakuba i Idy pod odświętnie przystrojoną choinką. Zaśnieżony krajobraz, ogień trzaskający w kominku, zapalone świeczki: kiedy dzieci i wnuki zgromadzą się przy wigilijnym stole, zadzwoni dzwoneczek i babcia Ida wniesie do pokoju upieczonego jelenia. Wszystko to brzmi sielankowo. W rzeczywistości Jakub jest starym zrzędą, nie znosi kiczu świąt, a jego serce bije dla córki, Edith, która z pewnością zasługiwałaby na lepszego męża niż sprzedawca skarpetek.
Głównym tematem moich sztuk i scenariuszy wydają się być niebezpieczeństwa wynikające ze zbliżenia się do drugiego człowieka i to, jak bolesne mogą się one okazać. Nie mówię, że powinniśmy być przez całe życie samotni. Chcę tylko zwrócić uwagę, że w życiu to nie jest takie proste i wspaniałe jak w telenoweli.
Amerykańska sztuka nagrodzona Pulitzerem, przełożona na ponad 20 języków i wystawiona w ponad 40 krajach na świecie. Jej prapremiera odbyła się w Royal Court Theatre w Londynie w 1979 roku. W 1980 nominowana była do nagrody Tony i zdobyła Dramatists Guild's Hull-Warriner. Na jej podstawie w 1997 roku powstał film według scenariusza Martina Shermana. W kolejnych produkcjach grały takie sławy jak Mick Jagger czy Richard Gere.
Carmen, autorka książek kucharskich, uwielbia dobre jedzenie, dobrze schłodzonego oryginalnego szampana i przystojnych mężczyzn – lecz tych ostatnich jedynie na czas określony. Niestety nie bez trudności przychodzi jej pozbywać się oddanych jej partnerów. I tak jeden po drugim niedobrowolnie musi pożegnać się z życiem – dzięki smakowitej kuchni ziołowej Carmen. Również z Bernhardem sprawy nie mają się inaczej: sylwestrowe menu przyprawiło go o koniec.
Ostatni dramat pióra Lagerkvista, Barabasz (Barabbas), ukazał się trzy lata po opublikowaniu powieści o tym samym tytule.
Więcej informacji o sztuce lub prawach autorskich udzieli Elżbieta Manthey lub Magdalena Linek: agencja@adit.art.pl, tel.: 22/ 822 11 99
Słuchowisko z 1971 roku. Jelinek, jaką znamy z takich sztuk, jak Clara S. czy Zajazd, albo tak czynią wszyscy: pełen ironii i klarownego, ciętego humoru, napisany spreparowanym językiem protest w kwestii równouprawnienia. Trzej tytułowi mężczyźni to: Charles Lindbergh, Tarzan i sławny dyrygent - klisze męskich postaci.
Kolejny absurdalny i poetycki dramat autora o Holokauście. Historia inspektora żywieniowego, który cierpi na manię prześladowczą Żydów. Mimo, iż są już lata 90. XX wieku, obawia się o swoje życie. Zmuszony, przechodzi seans terapeutyczny prowadzony przez zwierzęta w klinice weterynaryjnej, a także trafia do diabła, który prowadzi salon fryzjerski. Czart upodabnia go, wbrew woli bohatera, do małomiasteczkowego Żyda z pejsami... Akcja ostatniej sceny ma miejsce na cmentarzu, gdzie Morgenstern opowiada historie śmierci każdego z członków swojej rodziny.
Prapremiera światowa sztuki odbyła się 1 grudnia 1893 roku w Deutsches Volkstheater, zaś prapremiera polska – 15 listopada 1901 roku w Teatrze Miejskim we Lwowie. Dramat został zekranizowany w roku 1966 przez Theodora Grändlera (ur. 1921). Mowa w nim o upadłych kobietach – Schnitzler rozprawia się tu ze swoim związkiem z aktorką Marie Glümer (1867–1925).
W austriackim kurorcie Badenheim, słynącym z dorocznych festiwali muzycznych, sezon 1939 rozpoczyna się jak zawsze. Właściciel miejscowej apteki obserwuje przybycie doktora Pappenheima, animatora festiwalu. Do hotelu zjeżdżają stali bywalcy, przedstawiciele żydowskiego zamożnego mieszczaństwa. Jest wiosna, ludzie w cukierniach jedzą ciastka z truskawkami, po deptaku przechadzają się miejscowe damy. Pierwsze ostrzeżenie to wizyta, jaką składają w aptece urzędnicy Wydziału Sanitarnego.
Oparta na historycznym wydarzeniu historia przesłuchań w kościele pod wezwaniem św. Tomasza w Lipsku zorganizowanych w poszukiwaniu nowego organisty. W tamtym okresie było to najbardziej prestiżowe stanowisko dla muzyka w Niemczech. W 1722 roku otrzymał je Johann Sebastian Bach, ale Moses opowiada o jego konkurentach. Każdy z nich desperacko potrzebuje tej pracy. I choć na imię mają Johann lub Georg (ten żart, że wszyscy muzycy w Niemczech noszą jedno z tych dwóch imion, często powraca), bardzo się od siebie różnią.
"(...) z gęstego tekstu Jelinek można by zrobić nieskończoną ilość przedstawień. Wszystko zależy od doboru wątków, które nawzajem się przeplatają, niektóre tematy powracają jak refreny, inne rozwijają się, jeszcze inne nieoczekiwanie urywają. Ale są też tam takie cząstki, fragmenty i akapity, na podstawie których można konstruować całe sceny."