Osoby: Margareta - w starszym wieku; Ragnar - w starszym wieku; Erika - przyjaciółka Margaret, w średnim wieku; Angela - w starszym wieku; Håkan - reżyser, w średnim wieku, Eva, Lisa i Gunnel - w średnim wieku; Pastor (jest kobietą); Pierwsza i Druga Dziewczyna - ok. 23 lat.
Marzenia nadają życiu sens i wyznaczają jego kierunek. To dzięki nim człowiek jest w stanie doświadczyć szczęścia, za które płaci się przeważnie bardzo wysoką cenę.
Jonas Gardell w sztuce Cheek to Cheek zderzył ze sobą dwa całkowicie odmienne światy: showbiznesu i zakładu pogrzebowego. To historia o poszukiwaniu drugiej połówki.
Margareta, pracownica zakładu pogrzebowego, zamieszcza w gazecie ogłoszenie matrymonialne, podobnie czyni gwiazda showbiznesu Ragnar. W ten sposób trafiają na siebie. Margareta pragnie miłości, Ragnar żyje resztkami dawnej sławy i marzy o śmierci, która nadałaby jego zyciu wymiar legendy. Bohaterowie rozmijają się w swych oczekiwaniach. Miłość i śmierć nie idą w parze, są jak walka mitycznego Erosa z Thanatosem. A jednak Margareta i Ragnar stają się parą, dość specyficzną, ale jednak.
Za przywiązanie i miłość Margarety Ragnar odpłaca jej poniżeniem i niechęcią. Mężczyzna szczerze informuje Margaretę, że nie może liczyć na jego wzajemność i daje jej do zrozumienia, że jest dla niego za stara. Kobieta godzi się na takie traktowanie, chwytając każdą chwilę szczęścia. Spotkania na pozór pozbawione głębszego sensu nieoczekiwanie zbliżają ich do siebie. Margareta i Ragnar uzupełniają się nawzajem. Oboje doskonale poznali swoje słabości, potrzeby i lęki. Margareta ma świadomość, że nie zrealizowała swoich marzeń, jedynie Ragnar daje jej namiastkę szczęścia. Przychodzi jej za tę namiastkę zapłacić wysoką cenę, ale jest to koszt własny, który Margareta chce ponieść. Ragnar tylko z pozoru wydaje się pewny siebie. Wykorzystując swój status gwiazdy zmienia kobiety jak rękawiczki, upokarza Margaretę, z góry traktuje otaczających go ludzi. Tak naprawdę jest zagubionym i samotnym człowiekiem. Nie widzi dla siebie innego rozwiązania jak śmierć, tylko ona może zachować w pamięci resztki tego, kim był.
Sceny dramatu mają swoje tytuły, które w jasny sposób informują o tym, w jakim miejscu znajdują się bohaterowie. Pomiedzy scenami są obrazy taneczne i baletowe albo sytuacji pogrzebowych. Odzwierciedlają one uczucia i emocje postaci.
Ragnar popełnia samobójstwo. W chwili jego śmierci jest przy nim Margareta. Umierając Ragnar odbiera Margarecie nawet jej intymne złudzenia.
W ostatniej scenie Margareta wkłada swoje czerwone buty i zaczyna stepować spiewając: "Heaven, I'm in heaven, and my heart beats so that I can hardly speak!"
Uniwersalna sztuka o potrzebie miłości. O tym, że każdy człowiek to zamknięty, indywidualny świat, w którego wnętrzu rzeczywistość jest inna niż poza jego granicami.
Poruszająca, brutalna, a zarazem ciepła i nie pozbawiona humoru sztuka daje szansę stworzenia spektaklu o dużej sile emocji.
Ewa Moczadło - ADiT