Jest sobie świat. Ziemia. I niebo. A pod tym niebem para przyjaciółek, na imię im A i O, jak alfa i omega. A patrzy w niebo i wymyśla na nim słońce i gwiazdy, za sprawą bujnej wyobraźni tworzy na nim uniwersum nieskończonych możliwości. O z kolei tęskni za stabilnością i bezpieczeństwem tego, co znane. Różnią się prawie wszystkim. A stoi twardo na ziemi, na dwóch nogach, głowę wyciągając zawsze wysoko ku niebu. O natomiast toczy się i turla, jest okrągłe jak dołek w piasku, w którym O chce nieustannie kopać. A jednak wspólnie odkrywają świat. Zaprzyjaźniają się w przedszkolu, ale z czasem ich światopogląd zaczyna się różnić. Pojawiają się pierwsze kłótnie. O chce zostać w przedszkolu tak długo jak się da, A z kolei rwie się do przodu, chce przyspieszyć bieg zegarów i iść już do szkoły. Nie może doczekać się początku nowego etapu.
NIEbo i dłoNIE to historia o przeciwieństwach, które do siebie pasują, uzupełniają się i wspólnie tworzą całość. To historia o początkach i końcach, powitaniach i pożegnaniach, o wspólnocie i samotności, o JA, które rozpoznaje siebie dopiero w obrazie TY, a dzięki spotkaniu z szeroko rozumianym innym poznaje także i świat. To pochwała przyjaźni w jej nieoczywistych odsłonach i odwagi dokonywania zmian, dzięki którym życie staje się ekscytujące. To także historia o fantastycznej sile języka i kojącej pewności, że po każdym końcu następuje nowy początek. Obok dwóch postaci równie ważnym trzeci aktorem jest wyjątkowy język Carstena Brandaua, w Niemczech nazywanego często „Beckettem dla dzieci”. Autor mistrzowsko bawi się językiem, tworząc tym samym wyjątkowy abstrakcyjny i uniwersalny mikrokosmos, a tłumaczka świetnie ten język spolszczyła.