Psychologiczne studium trudnego związku, miłości opartej na manipulacji i „pożeraniu" drugiej osoby. Sztukę spina klamra – scena śmierci Mężczyzny podczas wkręcania żarówki na suficie i monologu na temat samowystarczalności stacji kosmicznych i optymalizacji hodowli roślin. Peter Asmussen wprowadza czytelnika w to, co działo się przed śmiercią bohatera. Zarówno Mężczyzna, jak i Kobieta próbują znaleźć osoby, z którymi byli, zanim się spotkali - ale tak naprawdę „nikt nikogo nie spotyka", a owa potrzeba jest prowokacją i elementem wyrafinowanej gry. Kobieta i Mężczyzna są tak naprawdę samowystarczalni, jak opisywane przez Mężczyznę stacje kosmiczne, odporni na siły ciążenia i wszystko, co dzieje się dookoła nich. Być może ta chęć spotkania kogoś dawniej znanego i ważnego jest również podyktowana potrzebą uwolnienia się od mocnego, choć toksycznego uczucia. Oboje znają każdy kawałek swojego ciała, a na ich związku ciąży nieustanny lęk o to, że partner odejdzie. Dwoje młodych ludzi, prosta scenografia, oszczędny, chociaż ostry język pełen celnych metafor.

Prapremiera polska: 18.10.2013, reżyseria Paweł Partyka, Teatr Śląski w Katowicach.