Wkrótce po zakończeniu II Wojny Światowej kwiecień, jako miesiąc, w którym swoje istnienie zakończyły nazistowskie obozy koncentracyjne, został uznany Miesiącem Pamięci Narodowej. Jarosław Jakubowski w swojej sztuce, uhonorowanej w dwa tysiące dwunastym roku nagrodą konkursu dramaturgicznego Metafory Rzeczywistości, wykorzystuje figurę kwietnia jako Miesiąca Pamięci Narodowej, poszerzając ją o kolejne konteksty i znaczenia. Tytułowy "Wieczny kwiecień" staje się figurą, zbierającą w sobie traumatyczne doświadczenia pokolenia Polaków, urodzonych w latach siedemdziesiątych dwudziestego wieku. Na jego przedstawiciela powołuje postać Areczka, który rozpoczyna sztukę od zdania:
"Wszystko się zmieniło jak umarłeś, Kurt".
Pokoleniowe doświadczenie zawiera więc w sobie zarówno śmierć gwiazdy rocka, Kurta Cobaina, wybuch elektrowni w Czarnobylu i picie w jego następstwie przez polskie dzieci płynu "Lugola", jak i śmierć papieża Jana Pawła II oraz katastrofę smoleńską. Głównego bohatera sztuki nawiedzają widma postaci z przeszłości: pouczających go nieustannie Ojca i Matki, bijącej po rękach nauczycielki Pani Ali, a także nie rozstającego się z gitarą Księdza Grzesia. Wokół rozbrzmiewają śpiewy i modlitwy Armii Krzyża, a także sceptyczne i krytyczne głosy tak zwanych Nowoczesnych.
Sztuka Jarosława Jakubowskiego zarówno pod względem formalnym, jak i tematycznym, nawiązuje do tradycji polskich dramatów romantycznych. Jest próbą zapisu doświadczenia Polaków, wychowanych jeszcze w czasach PRL-u, a których wchodzenie w dorosłość przypadło już na czasy transformacji. Ludzi zawieszonych pomiędzy tradycyjnymi, "polskimi" (zarówno w sensie religijnym, jak i społecznym) wartościami a bardziej liberalnym i zlaicyzowanym, zachodnim trybem życia.